René Magritte: Lola de Valence (1948)
Vrouwelijk naakt is prachtig en inspirerend. Elke gevoel voor zinnelijkheid en erotiek ontbeer je als je er niet door getroffen wordt.
Is dit een mogelijke verklaring voor het feit dat vrouwen zonder erotische uitstraling afstotend werken? En wis en waarachtig, dat heeft weinig met pure lichamelijkheid van doen. Zie de pornoindustrie, overwegend wars van erotiek. Vulgair. Wel een van de belangrijkste exportproducten van de USA, naast wapentuig.
Erotiek…
Op erotische gevoelens spelen reclamemakers in om om ons te verleiden tot de meest nutteloze waar, het meest verwerpelijke bedrog en het is in onze Westerse maatschappij alom. Ware erotiek in beeld brengen wordt daarentegen als verwerpelijk beschouwd, zelfs als porno gedeclassificeerd. Op het beleven en uitleven van erotische gevoelens heerst een taboe.
Bloot is niet gelijk bloot en je blootgeven kun je je op velerlei manieren. Deze christenziel doet dit voortdurend en hij beseft het niet. Wat een schlemiel.
Oorspronkelijk was dit moois gevoegd bij: “Een berg stront…”. Nee, onder een dergelijke titel horen deze afbeeldingen niet thuis…
Hoe fragiel erotiek is en hoe snel ze vernietigd wordt in een wereld waar mensen tot objecten van koopwaar worden maakt een wondermooie film duidelijk die op diverse lagen speelt. Ze toont een besef aan cultuur en historie die volledig verloren dreigt te gaan. Nu in de tijd van isolement vanwege een heersend virus goed om eens rustig over na te denken. Deze op het festival in Cannes bekroonde film is van de Thaise cineast Apichatpong Weerasethakul.
Update (film) op 8 mei 2020
Uitgelicht: René Magritte – Ingevoegd: Paul Delvaux – Foto: Ed Ross
