Anni Albers: Open Letters (1958 – cotton)
Mensen die leerstelsels en meetlatten hanteren wie wel of niet tot hun gemeenschap behoort zijn sektarisch bezig. Wie hen tegenspreekt, kritiek uitoefent op hun stellingnames en daarenboven het waagt hun handelwijze af te keuren kan rekenen op excommunicatie. Dergelijke praktijken kennen we van politieke en religieuze organisaties.
Deze geest waart ook rond in de virtuele wereld en kan daar optimaal geïnstitutionaliseerd worden. Isoleren en stemmen doen verstommen is er een koud kunstje zolang de gelovigen hun goeroe trouw blijven.
Axel, een dominee van Duitse komaf, blijkt niet ongevoelig voor dit mechanisme. Ogenblikkelijk steunt hij de oproep van een zelfbenoemd “fascisme-deskundige” om Tibaert te ontvolgen en te melden bij Twitter. Dergelijke meldingen behelzen malversaties en in Twitter wordt een soort opperrechter gezien. Een beetje als Paus en curie in Rome zeg maar. Volgen velen een dergelijke oproep op dan is succes verzekerd. Eraan vooraf gaat marginalisatie, daartoe dienen de algoritmes van Twitter.
Op zijn minst kun je hieruit concluderen dat niemand gepokt en gemazeld is tegen fascisme. Een persoon die iemand wenst te kwalificeren als idioot en antisemiet en daarbij afgaat op personen, die over Tibaert melden het leven niet waard te zijn en dat zijn moeder abortus had moeten plegen, doodsbedreigingen richting hem uiten, censuur plegen, wegzetten als psychotische leugenaar opgescheept met een oorlogstrauma, en, en, en…, voortdurend en dat vele jaren lang, aan een dergelijk iemand geef ik de kwalificatie fascist. In dit geval Jo Horn.
Voor degenen die het niet mochten weten, sinds 12 jaar leg ik vast wat men zoal over mij te melden heeft met naam en toenaam. Mijn garantie voor betrouwbaarheid. Vandaar ook dit bericht om de werking van het gif fascisme te tonen.
Tegen Horn heb ik afgelopen jaar aangifte gedaan. Hij woont te Amsterdam en noemt zich, en dat bedoelt hij niet ironisch of cynisch, kwartjood. Hij is opgegroeid te Sittard, het meest Roomse nest van Limburg. Het voetbalclubje aldaar speelde in de pauselijke kleuren tot de fusie met het failliete, op kapitaal gevestigde Fortuna’54. Dit als kleine kenschets.
Horn was supporter van die club en omhelst nu Ajax, een vereniging die zich snel ontdeed van haar joodse leden bij het begin van de bezetting door de nazi’s. Een anecdote als deze is aan Horn, achterneef van een beroemd (joods) scheidsrechter en verzetsstrijder, niet besteed.
Twee jaar later blijkt Horn onverstoorbaar op het fascistische pad zijn weg te vervolgen. Hij heeft zich als regelrechte oorlogshitser ontpopt en ziet in pacifisten aanhangers van Poetin. Aangezien het onderkennen van fascisme bij jezelf begint toont hij daarmee aan van fascisme op zijn minst geen enkel benul te hebben. Tevens maakt hij zo duidelijk hoe snel fascisme zich kan verbreiden door gerichte propaganda. Daar win je de stem van het volk mee.
Nooit zal hij zich afgevraagd hebben hoe hijzelf tijdens de nazi-tijd in Duitsland gehandeld zou hebben als jonge man. Joop den Uyl, een van zijn politieke leiders, was verrukt over de sociale en politieke toestand in dat land tijdens z’n verblijf aldaar. Om tot inkeer te komen zal echter na een atomaire oorlog elke mogelijkheid ontbreken. De vraag wie collaborateurs waren zal dan van elke relevantie ontbloot zijn.
Anders gezegd, wie nu niet tegen escalatie en oorlogsgeweld strijd is een misdadiger, een fascist, erger dan een nazi. Hij hoort het te weten, wenst desondanks de realiteit te ontkennen om zijn gerieflijk burgerbestaan niet op te hoeven geven. Wel wil hij er jonge mensen voor laten bloeden. Geld, orde en rust blijven z’n grootste zorgen. Al het overige dat buiten zijn blikveld valt blijkt slechts van belang als het bedreigend wordt voor zijn eigen persoontje, zoals tijdens de pandemie.
En Axel Wicke? Lees maar… Echter dit krijg ik te zien met dank aan een dominee die de liefde predikt.
Update 4 juni 2023
Uitgelicht: © The Josef and Anni Albers Foundation, © Photo: Tim Nighswander, © DAGP, Paris – bron
