Mercedes, de ster op alle wegen
Een buschauffeur of treinmachinist, een vuilnisman, ze zijn veel belangrijker voor de samenleving en onze gezondheid dan een chirurg. Hoe worden ze gehonoreerd?
Anderhalf jaar lang was ik ernstig ziek. Een eerste kuur leek te helpen, maar die moest ik stopzetten. De arts, nadat laboratoriumonderzoek was gedaan, verzocht me dringend op andere medicatie, met opmerkelijk genoeg een tegenovergestelde werking, over te stappen. Daar heb ik vanaf gezien en het vervolgens de behandelende specialist op het academisch ziekenhuis gemeld. Deze wilde nader onderzoek doen met een risicofactor van 5%. Ook dat heb ik geweigerd.
Er waren momenten in de periode van najaar 2020 tot mei dit jaar dat ik slechts hoopte snel dood te zijn. Inmiddels ben ik weer wat opgekrabbeld en weeg 10 kg minder. Het leven dat m’n moeder me heeft voorgeleefd heeft me geen windeieren gelegd. Geen hokuspokus aan m’n lichaam in het besef dat het leven zeer vergankelijk is.
Vijftig jaar geleden had ik nauw (politiek) contact met de persoon die de opzet voor het studieprogramma bepaalde aan de pas gevestigde medische faculteit in Maastricht. Preventie en eerstelijns zorg stonden voorop: de blote voeten dokters in China dienden als voorbeeld. Mijn indruk, er is uiteindelijk bitter weinig van terecht gekomen door de politieke omwentelingen in de jaren 80 en de macht die de zogeheten vrije markt verwierf. Alles en iedereen werd tot koopwaar en de gezondheidszorg bleek wel zeer lucratief.
Deze gedachten kwamen bij me op bij het aanhoren van een lezing. De term doktersmulo valt en moest daarbij denken aan een kameraad die de illustraties verzorgde voor het lesmateriaal op diezelfde faculteit. Die medische opleiding stelt nauwelijks iets voor, wist hij me te vertellen. En inderdaad, studeren is van een andere orde. Artsen, zo mag je toch veronderstellen staan midden in de samenleving. Dan horen ze ook te weten hoe deze functioneert. Tijdens hun opleiding krijgen ze er niets van mee. Stel je voor, artsen die gaan rebelleren, preventie voorop stellen.
Het probleem met de gezondheidszorg is nog niet zozeer het gebrek aan kennis en de zucht naar status, maar vooral de belangenverstrengeling en niet alleen met die van de farmaceutische industrie. Wie is nog betrouwbaar? Een werkelijk humane gezondheidszorg kan slechts bestaan op basis van non profit zonder aanzien des persoons. Die weg is al decennia geleden afgesneden onder druk van de neoliberale wind die ging heersen. Kennis delen? Ik ben toch geen dief van mijn eigen portemonnee?
Arts en auto… Massamoord…
Een gemiste kans bij de nu volgende lezing is dat niet ingegaan wordt op de kern van het probleem, de kapitalistische economie. Denk aan huisvesting, voedselverzorging, transportsysteem, de verwoesting van de natuur, de macht van de petro-chemische industrie en de financiële markten die dit alles controleren. Het toppunt van al, het octrooieren van de kennis van natuurvolkeren over de plantenwereld. Monsanto kunnen we zien als voorbode van het onder volledige controle brengen van de natuur uit winstmotief.
Bedenk, de hofnar wordt steeds getolereerd als bliksemafleider.
Hebben we de samenleving samen gemaakt? Werkelijk? Wat een misvatting. Ze wordt gemaakt tot profijt van weinigen met als resultaat een in de kern van de zaak fascistische.
Na de rede stapte iedereen weer in ’t autootje en ging over tot de orde van de dag.
Hoe ik bij die rede terecht kwam?
Uitgelicht: bron
