U.S. military authorities prepare to hang Dr.Klaus Karl Schilling, 74,
at Landsberg, Germany, on May 28, 1946
He used 1200 Dachau prisoner’s for a malaria experiment.
Morgen is het weer 9/11. Herdenken, de cultuur van herdenken. Is het niet een grote farce? Eigen misdaden worden ontkend, de vernietiging van het kwade gevierd en passant zichzelf in die verfoeilijke traditie plaatsend.
Het gaat toch elk voorstellingsvermogen te boven dat zeg binnen enkele minuten tot een uur Amerika waar ook ter wereld een vernietigende slag kan uitdelen. Die machinerie uit welke denkwereld komt ze voort? Die van vrijheid en democratie? Als je met iemand wilt samenleven waarmee je het niet eens bent ga je die dan eerst tot het bot afbranden, desnoods met fysiek geweld? Wat een samenleving… Precies dit gebeurd op het niveau van staten, het mogen geen oorlogen meer genoemd worden maar interventies. Taalmanipulaties begeleid door ideologische bezweringsformules.
De rol van de cinema als drager van dit agressieve cultuurgoed is essentieel. Niet voor niets mochten onder het mom van de Marshallhulp nog bijna uitsluitend Amerikaanse films vertoond worden in de bioscoop. De Amerikaanse film: het rondbazuinen van de States als het beloofde land, waar nog ruimte is die je niet hoeft te delen met anderen.
God’s own country. Zei God niet, maak de aarde onderdaan? Vooral die God, daar draait alles om, ook bij intellectuele en artistieke vrijheid. Ten overvloede, maat het kan nooit kwaad het nog eens te benadrukken, een Christelijke God.
O nee, ook Amerika is geëmancipeerd. Ook daar wordt de Joods-Christelijke nu omarmd. Ook in de cinema. Een boycot van de Amerikaanse film zou dat niet iets zijn om over na te denken? De Christenmens tref je het best in zijn portemonnaie. Wellicht het meest efficiënte en tevens geweldloos. Aldus op weg naar humanere samenlevingsvormen, verlost van die ideologische rimram.
De aanleiding tot het bovenstaande? Het verschijnen van Tarantino’s “Inglourious Basterds”.
Het spoor terug. Nokmim. Het Hebreewse woord voor wraak. Wie heeft nog weet van Joodse en Arabische brigades die meegevochten hebben tegen de Duitsers? Vergelding speelde geen ondergeschikte rol. Tot plannen om het drinkwater te vergiftigen toe. De periode 1944-’46. Een van de hoofdrolspelers uit die tijd komt in Konkret aan het woord onder de naam Brenner. Zal het maakwerk van Tarantino de ware geschiedenis overvleugelen en vernietigen? Och ja, die wraak nemende Joden. Ook geen lekkere jongens, heet het dan. De draai aan de werkelijkheid waarin propaganda uitblinkt.
Hebben, vraag ik me tot slot af, mensen die dit maakwerk gaan bekijken ook kennis genomen van “Shoah”, de documentaire van Claude Lanzmann? Of ooit films van Resnais gezien? De alles overheersende beeldcultuur lijkt onze herinneringen weg te spoelen, herinneringen allereerst verbonden aan verhalen. Verhalen over eigen belevenissen of overgeleverd. Vandaar de vraag, met welk doel worden bepaalde maakwerken geproduceerd? Gaat het alleen maar om de kassa te spekken? Het valt te betwijfelen. Inderdaad, geef mijn portie maar aan fikkie!
Uitgelichte foto: bron
