Charles Eyck – Ezelsmerret met carnaval
Toegevoegd juli 2017 en terug gedateerd
4 JUNI 2013: EEN BERICHT…
Waarover ging dit stukje dat ene Dorpsgek, in het dagelijks leven Dirk Hartman geheten, oppikt om het te voorzien van een etiket? Vermoedelijk over taal, want de boodschapper van deze mededeling wist me ook te vertellen dat in Maastricht het winkelpersoneel zo onbeschoft was. Je wordt in het Maastrichts te woord gestaan en toch hoort Maastricht bij Nederland legde ze me omstandig uit. Over de bestrating in de stad raakte ze ook niet uitgesproken, je kon er niet fatsoenlijk op lopen.
En dan was er nog de gastvrijheid. Nee, gastvrij waren Maastrichtenaren allerminst meldde ze. Voor Bataven moet Maastricht een regelrechte hel zijn. De vrouw in kwestie wilde dan ook zo snel mogelijk uit de stad vertrekken was daar niet Tibaert, een alcoholist met een aangetast brein en nog veel meer kwalijke eigenschappen, die haar kinderen en kleinkinderen bedreigde en ook in de stad verbleven.
Als hoffelijke Bataaf schoot de baron haar om deze reden en talloze andere ter hulp en ging haar op velerlei terrein ondersteuning bieden. Ze spraken gelukkig dezelfde taal en begrepen elkaar onmiddellijk. Zo konden ze samen hun culturele missie richting Maastricht versterken tot geluk van de inboorlingen aldaar.
Zeg niet dat deze onderneming geen kans van slagen heeft. Kortgeleden liep ik met een Amsterdamse kameraad door de stad en wees hem op een standbeeld. Een ezel. Een ezel? Ja, dit heet hier de Ezelmarkt. Nee hoor, zei een langskomende Bataaf met een VVV kaartje in de hand, de Ezelmarkt is dááár…
In het nabij gelegen (voormalige) Bonnefantenmuseum heb ik als kind een prachtige expositie gezien over Leonardo da Vinci. Aan de Ezelmarkt. Ook de Duitse TV heeft de Ezelmarkt ontdekt, alleen blijkt hij nu in Enschede te liggen. Tatort Wolder.
Uitgelichte afbeelding: Charles Eyck
