Marc Chagall: Koe met parasol (1946)
Dieren zijn als mensen. Ze hebben verstand en gevoel. Of wacht even, zijn mensen niet als beesten, zijn we slechts dieren die tot in het absurde toe gereedschap ontwikkelen en dat vooruitgang noemen? Sociaal zijn we? Zeker is dat we dan veel van onze naaste verwanten kunnen leren, de gorilla’s met name. Veel minder agressief zijn ze ook al. Ze hebben blijkbaar minder last van een krokodillenkwab in hun hersenen. Of neem de olifantvis, heeft een beter denkvermogen dan ons mensen. Intelligenter dan dieren zijn we bepaald niet. We weten het, een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen en wat zegt het over ons als we elkaar uitmaken voor een dom varken? Over het varken niets.
Fantastisch hoe we dieren gebruiken, misbruiken en afslachten. Een geoliede machine, die evolueert met de vooruitgang van onze beschaving. Van de slachthuizen in Chicago tot varkensmesterijen en legbatterijen, maar geld stinkt niet. Alles dient nut te hebben, is dat leven? Is het daarom dat majesteit poes schijnt te ontsnappen aan die vernietigingscultuur? Dient ze als legitimatie voor ons rein geweten? Nee, poes is een goede consument gebleken…
We laten kater en poes maar eens zelf aan het woord en krijgen een koekje van eigen deeg. Ze leggen de vinger op de stinkende wonden in onze samenleving. Wat kunnen ze zelf? Aanpassen aan de omstandigheden en zoveel mogelijk zichzelf blijven. Katten zijn taai, maar zeven levens hebben ze niet. Ook daar komen we achter.
De documentaire Katzenlektionen – La voie du chat is in 2004 verschenen en door Arte uitgezonden. Misschien is de tijd aangebroken om er enkele lessen aan toe te voegen. Ik zal het er eens met onze poes over hebben. Zij gaat haar eigen weg…
Uitgelichte afbeelding: bron onbekend
Een gedachte over “Katten en feminisme… En nog veel meer.”