Vrouwen dienen zich met haar te vereenzelvigen, met het leed haar aangedaan. Het is de succesformule van de christelijke religie, Jezus als God aan het kruis. Een God die lijdt, een menselijke God. Vandaar dat de Westerse mens zo graag zijn eigen leed centraal stelt en dat van anderen eraan ondergeschikt maakt, zelfs dat waaraan hij (of zij) medeplichtig is. Bij voorkeur wijst men dan de andere richting uit.
AANRANDEN…
In de loop van de avond werd nog gereageerd over mijn “misbruik” van haar “ontboezeming”:
Het al jaren bekende mechanisme treedt in werking. Wie volgt? Ik hoef het toch niet voor de zoveelste maal te hebben over het aantasten van eer en goede naam?
Wel nog dit, voor mij een meer dan overbekend geluid, het stond vandaag in de NRC. Twee citaten:
Geweld tegen vrouwen: subsidie is echt niet alles
Shirin Musa
Om misverstanden voor te zijn, in Maastricht heersen geen wantoestanden in het Blijf-van-mijn-lijf huis.
Het zijn deze zaken waarover mensen zwijgen die vooral zichzelf als lijdend voorwerp beschouwen. Of, dat kan ook, wordt het gezien als een vorm van emancipatie, van verworven rechten, waar je geen aandacht aan hoeft te besteden? Het is immers geregeld, dan moeten ze zich dat maar niet laten welgevallen. Zou dit de denkwijze zijn van vrouwen als de hier veelvuldig genoemde?
Later kreeg ik nog een ingeving…
Uitgelichte afbeelding: bron
