De aders van een gezonde en welvarende economie
Zoveel is zeker, het ontstaan in de kosmos van wat we als leven duiden gelijkt een wonder. Aan dit leven op onze planeet danken we ons bestaan en zeer waarschijnlijk zijn wij mensen de enigen die beseffen dat het onze eindig is. We zijn simpele passanten met ons kortstondig verblijf hier en nu en uitgerekend uit onze soort komt het streven voort om over middelen te beschikken het leven in al zijn veelvoud totaal te vernietigen. Het paradoxale is dat we dit beseffen en verder doen alsof het ons niet deert.
Het handelen om ons allen van een bestaan te verzekeren vatten we samen onder de term economie. In de oorspronkelijke betekenis van het woord de zorg voor het huishouden: voedsel, kleding en andere essentiële zaken. Ook zorg voor plant en dier waarvan we afhankelijk zijn. Deze band is volledig doorgesneden waar het kapitalisme doorgedrongen is, een economie gebaseerd op het eigen profijt, wat de gevolgen ook mogen zijn. Met het brengen van ontelbare slachtoffers is kapitaal en macht vergaard dat wederom dient ter bestendiging van dat systeem.
Wat een genot om dagelijks te mogen consumeren alsof we eeuwig jong zijn en niets eindig is. Elke plek ter wereld kunnen we bezoeken als het ons belieft, we kunnen ons informeren over wat dan ook, eten waar we trek in hebben. Geproduceerd wordt er, steeds meer en gekocht moet er worden. Immers ons wordt verteld dat groei moet, zelfs natuurlijk is, volgens de wetmatigheden van het kapitalisme. Is dit leven? Wat laten we achter als het einde een feit is, als mens en als mensheid? In dit verband kun je je afvragen hoe barbaars onze civilisatie wel niet is.
Op deze wijze kun je verder mediteren, maar welke daden stellen we persoonlijk? We kunnen eruit stappen, uit deze levensvijandige wereld, figuurlijk gesproken, maar ook letterlijk. Schiet iemand daar wat mee op? Wellicht, deze of gene zal zich bezinnen over wat er aan de hand is. Of de samenleving als zodanig er wat mee opschiet? Zeker niet.
Nadenken over het leven wil het gros van de mensen niet, ze kunnen het zelfs niet, als ze maar hun natje en droogje hebben. Pas wie dat bedreigt in hun ogen kan op problemen rekenen. Zo worden we gegijzeld binnen een systeem dat tot zelfvernietiging leidt en blijven we allen er gevangene van. Het meest essentiële, leven, het ware leven is ons ontnomen en we vieren feest op een vulkaan.
requiem mozart
Toch mogen we nooit of te nimmer onze hoop opgegeven, de hoop op een samenleving waar het leven geleefd wordt en niet geconsumeerd. Hoop doet leven.
