Een kwetsbare vrouw gehard in de strijd tegen het fascisme

Klok
“Time is the substance I am made of. Time is a river which sweeps me along, but I am the river; it is a tiger which destroys me, but I am the tiger; it is a fire which consumes me, but I am the fire.”
Jorge Luis Borges




De kans dat ik haar nog eens persoonlijk ontmoet is uiterst gering, hopelijk ben ik dan wel in gezelschap van derden. Met nadruk, nog nooit heb ik in mijn leven iemand ontmoet die bedriegen en haat verspreiden zo tot kunst heeft verheven. Leerzaam was het, vooral gelet op de resultaten die ze wist te bewerkstelligen. Er werd alom geloof gehecht aan haar praatjes en van die omstandigheid konden weer andere malfaiteurs misbruik maken. Voor mij een les hoe fascisme tot gelding kan worden gebracht. Het merkwaardige in dit verband is ook dat ze vele jaren in Spanje heeft doorgebracht vanwege de handel van pa, voor, in en na de oorlog. Een Spanje Judenrein. Pa en de joden, een hoofdstuk apart, begreep ik uit haar woorden. Er is zoveel ongerijmd in haar leven, getekend door een typisch middenstandsmilieu van likken naar boven en trappen naar beneden, dat verdringing en verheerlijking bij haar om de voorrang strijden. Je leest het, als je dat beseft, bijna uit elke zin die ze uitspreekt. De ander is voor haar slechts middel tot, zeker niet om de samenleving er beter op te laten worden.

Mensen als Van Donkelaar zullen nooit begrijpen dat je iets van iemand kunt opsteken, ze weten het al. In dialoog treden is voor hen een gruwel. Het besef dat een toevallig iemand meer inzicht heeft verworven dan zij mag niet waar zijn. Dan voelen ze zich voor de voeten gelopen, dan moeten ze vraagtekens gaan plaatsen en gaan twijfelen aan zichzelf en dat willen ze niet, dan stort hun wereld in elkaar.

Van Donkelaar heeft er het nodige toe bijgedragen dat veel van mijn materiaal op internet verdween. Bij het opvullen van lacunes nu jaren na dato stoot ik soms op merkwaardige zaken. Een tweet van haar bijvoorbeeld, met een datum die niet lijkt te kloppen. Kijk maar, op 30 september 2013 lijkt ze te reageren op een gesprekje van een dag later: Als we elkaar vertrouwen. Zoekend naar de context en achtergrond kom ik ook niet verder bij m’n eigen tweets en bij de mentions van @gavimensch op de INDEX. Wat wel opdoemt, en daar sloeg de inleiding op, zijn een reeks tweets van het kaliber waarmee ze al maanden in de weer was. Twee weken rond die eerste oktober heb ik nu gereproduceerd ter illustratie. Een door niets geremde dame is erin aan het woord, vervuld van haat. Ze lijkt me een goeie adept van Klever, de man waarvan De Raaij nog boekjes in de kast heeft staan maar onmachtig bleek op hem inhoudelijk te reageren. Iemand waarvan Van Donkelaar wel steun kreeg in haar “antifascistische strijd” tegen Tibaert en die haar argumentatie bijna letterlijk overnam.

Dit nog. De beweegredenen om een en ander weer onder de aandacht te brengen ligt in mijn motivering waarom ik indertijd begon deel te nemen aan het forum van de NRC: nooit weer fascisme. Eveline van Donkelaar wist dat, vandaar dat ze er ooit een blogje aan wijdde dat ze snel weer weghaalde omdat het een totaal ander geluid verkondigde dan ze naderhand beliefde te spuien. Dat ze door en door schunnig bezig is valt te illustreren aan de tweet gericht aan @hoterminus en een z.g. RT van mij (4 oktober). De samenhang valt op een BIJLAGE te zien. Vanwege de chronologische samenhang is het geheel tevens opgenomen in een teruggedateerd bericht met commentaar: Stomdronken.

Mijn spullen staan zoals gezegd op de INDEX. Als begeleiding, muziek…




Gif: bron

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.