Roman Vishniac: Mandtler & Neumann Speditionen, Ferdinandstrasse, Leopoldstadt, Wien (c.1930)
Steeds op zoek blijven vooral naar het onbekende, propaganda van welk kleur ook leren doorprikken, beseffen dat in elke woordenwisseling en tekst, in elk beeld en geluid onverwachte, nog nooit besefte perspectieven kunnen verschijnen. Niets bij voorbaat verwerpen, twijfelen aan voorheen ingenomen standpunten, dogma’s apriori verwerpen, zou dat links zijn, zou dat inspiratie kunnen geven te werken aan een andere, een betere wereld? Dan ben ik links. Een dergelijke houding zie ik terug bij m’n lievelingsfotograaf Willy Ronis.
Leren kijken door de ogen van anderen, luisteren, meedenken, steeds opnieuw vragen stellen, ook aan jezelf, vooroordelen leren onderkennen, feiten toetsen en de bereidheid hebben om zaken te bestuderen. Mensen behept met dogma’s, die geleerd hebben vooral te geloven in een of andere openbaring, gaan steeds de mist in. Daarvoor kiezen ze, afgaande op hun reacties en boodschappen zelf voor. Ze hebben zich gepantserd en gemaskeerd en zeggen de baas te zijn over hun ziel en zaligheid.
Een voorbeeld, waaruit wederom de conclusie kan getrokken worden dat social-media volkomen ongeschikt zijn om een debat te voeren. Ze werken propagandisten steeds in de hand. Kreten slaken, daar kom je ver mee in de virtuele wereld. Zou de vrouw in kwestie maar ook iets snappen van de economische en financiële wereld die ons leven bepaalt en dat van de tijdgenoten van Hitler? Koningshuis en kapitalisme op de schroothoop en alle problemen zijn opgelost, lijkt ze te denken. De Shoah en kapitalisme was voor haar een brug te ver en ze blokte me. Een zeer begrijpelijke reactie, dat weer wel: “enorm links” of beestachtig links?
Uitgelichte afbeelding: Roman Vishniac – bron
