Inscription de Guy Debord, rue de Seine, Paris, 1953.
Guy Debord (1931 – 1994) : écrivain, poète, cinéaste et révolutionnaire français.
En 1953, Debord trace à la craie sur un mur de la Rue de Seine l’inscription « Ne travaillez jamais », marquant ainsi son rejet du salariat qu’il maintiendra tout au long de sa vie. Ce slogan repris par les émeutiers réapparaîtra au moment des événements de Mai 68.
Hitler wist het al, richt je bij een rede tot het volk tot de meest onnozele hals dan begrijpt iedereen het. Zoek het maar op, het staat in Mein Kampf. Een werkwijze die in ons land Wilders ter harte heeft genomen. Bovenal zwijg over complexe zaken, hou het eenduidig, het is zwart of wit. Laat geen twijfel bestaan, kweek angst.
Ooit zei Brecht dat in duistere tijden een gedicht over bomen een misdaad was. We zijn inmiddels vele jaren verder. De duisternis van de nacht is uitgebannen. Elke banaliteit staat in schril licht. Wat in de tijd van Brecht nog gold is opgeheven, we zijn verlicht. We hoeven niets meer te weten, zeker niet wat werken betekent. Ons wordt dagelijks ingeprent dat we superieur zijn, onze economie, onze democratie, onze cultuur. We worden van de wieg tot het graf verzorgd en optimaal beschermd. We hebben bijna het fascistisch ideaal verwezenlijkt. Onze orde, waarin iedereen zijn plaats weet, dezelfde taal spreekt, volledig aangepast aan de heersende normen en zeden is praktisch verwezenlijkt.
Of is het toch anders? Kijk maar: Talking about trees, een film over cinema…
Kijk nu eens in de spiegel aan de hand van een fascistische brouwsel over fascisme, doordrenkt van de christelijke geest over het absolute kwaad. Dr. Jekyll en Mr. Hyde zijn niet ver weg. Je bent geneigd te vragen of het een genetische kwestie is of je fascist bent of niet. Wie verzint het: de 10 kenmerken van HET fascisme?
Eenmaal aan de macht bleef voor de bourgeois slechts zijn begrip van vrijheid over met de staat als behartiger van zijn belangen, gegoten in het model “vertegenwoordigende democratie” en de daarbij behorende restricties.
Fascisme beschouwen als een uitwas, het te koppelen aan personages, ontkent tevens het wezenlijke van de natiestaat en de rol van een op winst en groei gebaseerde economie, het kapitalisme. Genegeerd wordt daarmee voorts het voor fascisten centrale begrip Lebensraum.
Fascisme inkaderen in het historische en ruimtelijke proces is de sleutel om het te leren begrijpen. Een proces dat vooralsnog resulteerde in een consumptieparadijs, het doel waar met name Mussolini en Hitler naar streefden, met Ford en CocaCola als symbolen. Vraag: Hoeveel miljoenen mensenlevens heeft het al niet gekost om dit paradijs in zijn huidige omvang te verwezenlijken?
Als je deze achtergrond ontkent hoef je uiteraard niet meer te spreken over Shell, Amazon en Nestlé en ook niet over staten als Israël, Hongarije, de USA, Oekraïne. Dan sluit je de ogen voor de dagelijkse realiteit en wens je geen lering uit het verleden te trekken.
Maakt u zich nog illusies? Vergeet ze, de natte droom van fascisten is al werkelijkheid geworden. Wie de ruimte controleert beheerst de samenleving.
De brave, aangepaste en gezagsgetrouwe burger kan rustig slapen gaan, terwijl fascisten van de oude stempel de aandacht afleiden van het wezenlijke. Dat is de les die we uit het verleden trekken kunnen. Wat ooit begon in supermarkten, camera’s tegen winkeldiefstal, is uitgegroeid tot een alomvattende controle, totaal. Het beheersmodel voor de vrije kapitalistische consumptiewereld.
De brave, aangepaste en gezagsgetrouwe burger op andere gedachten brengen is onbegonnen werk. Zijn individuele vrijheid gaat hem boven alles met de fascistische heilstaat tot gevolg.
Aanbevolen op dit weblog:
-
DE NATIONAAL-SOCIALISTISCHE KATECHISMUS VAN DE WARE LIBERAAL
-
TRUMAN DOCTRINE
-
HET NIETS, DE LEEGTE VAN ONZE LEEFWERELD
-
HET ONGEWENSTE VOLK, AUSCHWITZ EN KAPITAAL…
-
ABSTRACT GEWAUWEL
-
RIEN N’EST FINI
-
ZO WERKT BATAAFS FASCISME
En verder: DAS ARGUMENT
LITERATUUR
Paris 1848. Over burgers, barbaren en beesten, over de publieke ruimte, Baudelaire, Flaubert, Heine, en veel meer…
Dolf Oehler – Ein Höllensturz der Alten Welt: Zur Selbsterforschung der Moderne nach dem Juni 1848 (Edition Suhrkamp) – 1988
Uitgelichte foto: bron
