Ontbladeren…

Ger Boosten: Levensbootje, narrenschip (1964)

In het najaar, als de bladeren van de bomen vallen steekt de gekheid zijn kop op. Ik heb me laten vertellen dat psychisch labiele personen het dan bijzonder zwaar krijgen. Ze draaien door. Is het nog toeval dat juist in die periode drie jaren achter elkaar ik onder schot kwam te liggen van figuren waaraan ongetwijfeld een steekje los zit?  In elk van de gevallen nog vrouwen ook? Een effeuillage burlesque? Ik kom er nog op terug. Wonderbaarlijk is het te zien hoe ze na de winterperiode weer de plooien recht proberen te strijken van de schade die ze hebben aangericht. Hun motto: zelfrechtvaardiging. Ze zakken ondertussen alsmaar verder weg in hun stinkend moeras.

Liegen kunnen ze, liegen en nog eens liegen. De kluit belazeren is hun lust en leven. Steeds in de weer hun verleden in overeenstemming te brengen met hetgeen nu voor hen aan de orde is. Het mooist van al is als de boodschapper van al dat fraais zijn spullen niet meer kan laten zien. Als het een politieke lading heeft noemen we dat fascistische streken. Met hun eigen spulletjes is het een fluitje van een cent. Wat nu tegen je spreekt of waar je nu van inziet dat je veel te ver bent gegaan kun je doen verdwijnen. Een op Twitter min of meer bekende wijkverpleegster is er sterk in bedreven.

EEN PROEVE

Op het stuk claimt deze vrouw auteursrecht. Een stuk dat voor mij dient als bewijsmateriaal in geval van een strafrechtelijke procedure. Vandaar dat ik dit inmiddels weggehaalde bericht opnieuw publiceer, waarmee tevens de openbaarheid gediend is. Op 18 november werd het door haar opnieuw gepost, een week later gevolgd door, inmiddels eveneens niet meer op haar weblog te lezen, dit bericht:

Op last van de politie heeft ze deze stukjes niet verwijderd, dit voor alle duidelijkheid. Enkele dagen later ging ze zelfs triomfantelijk aan de slag met een bericht van mijn hand, waarover ik niet meer de beschikking heb. Aan auteursrecht heeft deze vrouw lak, als haar smurrie maar niet getoond wordt: Conservatief: een “update”. En nog eentje: Het auteursrecht van een schaamteloze dame. Als laatste voorbeeld, van deze week: Dat kan toch nie… . Lees eens hoe ze haar schanddaden motiveert: “Viswijven”.

Het vervolg, ze voelde zich betrapt, dus maar even zo: De blogjes van Eveline. Ze is ook zo weerloos. Zielig toch deze lieve en hartelijke vrouw met haar tomeloze inzet voor de verschoppelingen op deze aarde. Bedreigend is ze wel, zeer bedreigend. En liegen, alsmaar liegen. In welke hel leeft die vrouw?

De bladeren verschijnen weer aan de bomen. Het nieuwe leven begint en over een week wordt het begin van de lente gevierd, zoals al in oeroude tijden, het carnaval. Een uiting van levenslust, weg met de dwazen en gekken, die menen de dienst te moeten uitmaken. Wie dat niet begrijpt is werkelijk gek.

• de twee lieverdjes van huib

• het woord is aan eveline…

• IDENTITEIT EN VRIJHEID

• PSYCHOPATEN EN TWITTER

• HET AUTEURSRECHT VAN EEN SCHAAMTELOZE DAME

• RUIM EEN JAAR GELEDEN…