Man Ray: L’Etoile de Mer (1928)
Zo is dat. Valt in het bijzonder op bij viespeuken. Z’n mond loopt er van over, rukken… Op zoek naar een oud bericht over jeugdzorg kom ik ook dit spul van twee jaar geleden tegen: een lijst met stalkers.
Er vallen vele zaken voor mij te ontdekken en conclusies te trekken bij het teruglezen van oude blogberichten. Het doen van pertinente uitspraken over zaken en personen is er eentje van. Die uitspraken zijn veelal omgekeerd evenredig aan de kennis en inzichten waarover spreker kan beschikken. Je kunt het zo gek niet verzinnen, maar op welhaast elk gebied uit zich dit, van voeding en onderwijs tot economie en ecologie toe. En echt, ieder weldenkend mens kan die ballonnetjes doorprikken.
Om een voorbeeld te geven, bezit van het rijbewijs is een vrijbrief om de hele verkeersproblematiek, compleet met handel en infrastructuur te doorgronden, financiering, het productiesysteem, energie, stedenbouw en milieuproblematiek incluis. Ook in historisch perspectief. Tja, zo ontstaat meningsvorming, zo functioneert democratie, nergens benul van hebben en het toch weten. Treurig, dieptreurig wordt het als deze lieden, geschoold of niet, over personen gaan oordelen die anders denken en over kennis beschikken, die niet uitgaan van statische standpunten en twijfel tonen.
Anders gezegd, op redelijkheid lijkt een taboe te rusten of duidelijker, waar respect en elementaire beschaving ontbreken heerst de botte bijl.
Tibaert blijkt voor mij achteraf een voltreffer om wanpraktijken aan de kaak te stellen. Steeds stel ik me voor, je bent moslim of jood, ongeschoold of pedofiel, geestelijk of lichamelijk gehandicapt en dergelijke schunnigheden worden over je uitgegoten. Je kunt je er niet tegen verdedigen en het wordt alsmaar erger. In de virtuele wereld zijn die praktijken schering en inslag en ze verspreiden zich als een olietapijt op zee bij een of andere ramp.
De politieke lading van een en ander is voor mij zeer essentieel geworden, anders was ik al lang geleden gestopt, toen mijn zoon en z’n vrouw slachtoffer werden van zeer schunnige praktijken uit PVV hoek om mij te treffen. Het fraaie is namelijk dat een jaar na deze voorvallen de draad werd overgenomen door, ik kan en wil het niet anders formuleren, links gepeupel, regelrechte fascisten. Hun geloofwaardigheid hebben ze volkomen verloren, wat ze verder ook uitbraken. Het heeft me bepaald niet koud gelaten. Nergens schrikken ze voor terug, je moeder is een gek, je vrouw een hoer. Ze noemen zich antifascisten en verfoeien Wilders.
Nu eerst even muziek om in een andere stemming te geraken, Marilyn Horne in Orlando furioso: Nel profondo cieco mondo. Een opname uit 1977.
Dit zag ik nu terug, twee jaar later. Hoeren, rukken en veel meer… Vooral, steeds weer, een constante, leugens, leugens en nog eens leugens. Een verachtelijke vrouw die Sjaakie (@occupyfabeltjes en @dutchwhitequeen, nu voornamelijk als @jacquelinewxxx actief), op een eigenaardige manier bewonderd door Riethof (@huibree) en misbruikt door Hartman (de dorpsgek – @rommedoe1), Eveline van Donkelaar (@gavimensch), André de Raaij (@onedinline2010) en korte tijd later tevens door Dijstelberge (@inadijstelberge).
En dan te bedenken dat ik over zeer veel nog niet bericht heb, zelfs niet kon berichten omdat ik het niet wist. Wie weet wat nog allemaal aan het daglicht komt? Sjaakie zal nu wel Ina Dijstelberge in haar hart gesloten hebben, de heks van Krapuul, haar woorden. Dat vond Ina niet erg, dat ze treksletje werd genoemd vond ze niet zo prettig, maar dat vond André (u weet die man van @kutje13) weer leuk, maar dat ze gekoppeld werd aan Tibaert ging Ina echt te ver.
Op Riethof kon Sjaakie vanaf het begin van haar hetze tegen Tibaert rotsvast vertrouwen. Hij loog dapper met haar mee. Ook dat wist Ina. De aanleiding tot dit bericht was al bij al jeugdzorg. Of je dat stel je kinderen kunt toevertrouwen? Ze zullen ze geen haar krenken, deden Duitse kappers ook joden niet.
Jeugdzorg, jeugdzorgnu, SPKAbuse, er passeerde nogal wat de revue.
Een screenshot wil ik u niet onthouden.
Het geeft in zijn onnozelheid het werken van die zelfbenoemde pedojagers op een ontluisterende wijze weer.
Sterker, de goede verstaander begrijpt nu dat de jacht op mij al een jaar geleden geopend was.
Wat een gore bende. Uitroken die handel. Of niet soms?
Deze onschuldige en sympathieke homoseksueel, niet mijn woorden, verwijst naar een ouder stukje over de seksuele geaardheid van Tibaert. Materiaal dat bij Sjaakie, Huib en Eveline bekend was. Schunnig materiaal. Ja, ik had het gewaagd een link te leggen tussen die pedofiliehetze en fascisten. Over Martijn e.d. en meer. Ook de andere Krapuletjes wisten dat. Het beroep op auteursrecht deed weer wonderen.
Goed, ik laat het hierbij. De kennismaking met een zeer bepaalde Twitteraccount heeft voor mij nieuwe perspectieven geopend, daarover een volgend stukje. Hierdoor schoot me ook een oud telefoontje te binnen. “Huib was op visite.” “Heb je hem uitgelegd wat er precies aan de hand was?” Nee, ik ga niet tussen jullie in staan. Hij vond het wel jammer, wat er gebeurde.” Dat was december 2012. Begrijpt u dat ik m’n buik vol heb van mensen die het steeds over lief en aardig hebben?
Tja, fascisme. Als je niet bij jezelf begint loopt het vroeg of laat fout af. De les die te trekken valt uit wat mensen als Riethof zich durfde te permitteren. Kenmerk voor het Bataafse fascisme zou ik het priemende vingertje willen noemen, i.p.v. de “Duitse groet”. Het vingertje dat steeds richting de ander wijst, nooit naar zichzelf. De spiegel die ze hier tegenkomen moet verbrijzeld worden, dat snapt zelfs een klein kind.
Tot slot muziek. Marilyn Horne viel al te beluisteren in een van haar glansrijke rollen. De complete opname is er ook, de eerste opname van een Vivaldi opera ooit. Mogelijk hadden we er zonder de Italiaanse fascisten nooit van gehoord, maar dat is weer een ander verhaal. Hier de complete Orlando Furioso uit 1977 onder Claudio Scimone. Spijtig is de technische weergave zeer matig i.t.t. het fragment hierboven. Het klavecimbel klinkt ontstemd en de strijkers vals. Desondanks kijken en luisteren vanwege de zang.
Over de hele lijn een veel betere uitvoering en zeker opname is deze onder Jean Christophe Spinosi met het Ensemble Matheus, Philippe Jaroussky vertolkt de hoofdrol.
Uitgelicht gif: bron
