Levend begraven? In Grozny of in Leningrad. Maakt het verschil?
Wanneer ben je dood? Dat vast te stellen is lastiger dan gedacht wordt. Een leek mag de dood slechts constateren als het hoofd van de romp gescheiden is. Dat is duidelijk zat. Maar voor het overige? Hartstilstand, hersendood zijn de aanvaarde criteria, maar er is een schemergebied, zeker nu transplantaties van vitale organen een hoge vlucht hebben genomen. De angst voor schijndood herleeft. Ooit hadden we er onze lijkhuisjes aan te danken, ondanks het gevaar voor epidemieën.
Het treft dat ik vanavond iets terug zie van iemand met wel een heel bijzondere fascinatie voor de dood. Deze persoon lijkt welhaast een reïncarnatie van een Middeleeuwse gifmengster. Ze wenst mensen dood, die ze het leven niet waardig acht, zeg maar zoals de nazi’s t.o.v. de joden redeneerden. Je vraagt je af in welke beschaving we leven als iets dergelijks de gewoonste zaak van de wereld lijkt en zelfs gehonoreerd wordt. Het is in ieder geval een beschaving die door het zaaien van dood en verderf zijn huidige staat aan welvaart bereikt heeft.
Spreekt uit deze teksten een verinnerlijking van doodsdrift, van lust tot vernietiging? Heeft spreekster iets met dodencultus, met cultus van het kruis, het symbool van de christenheid? Zeker is dat ze het aanpraten van schuld, oer-christelijk, verinnerlijkt heeft, zelfs het gebruik van een taal wordt opgevoerd om schuld aan te praten.
Weet u wat ik denk? Een persoon die haar vernietigingsdrang op een dergelijke manier botviert kan slechts een reden hebben dit te doen, alles in het werk stellen om de aandacht op haar persoon af te leiden als het heikele thema’s betreft. Fascisme is er zo eentje, haar levensloop, die ik bij God niet wil leren kennen, een ander. Verontrustend is dat ze gehoor vindt. Dat ze uitgekookt te werk gaat, stapje voor stapje. Tatsachen worden geschapen. Voor haar is geen weg meer terug, voor haar volgelingen, of ze afgehaakt zijn of niet, eveneens niet. Ze heeft er zorg voor gedragen dat veel mensen steeds verder wegzonken in een stinkend fascistisch moeras.
Uiteindelijk is een dergelijk proces voor buitenstaanders die het hebben leren doorzien zeer verhelderend. Zo werkt dus het alledaags fascisme. Velen willen nu eenmaal de schone schijn op houden en hebben achteraf nergens weet van. Slechts een belang hebben ze, hun bruine vest weer schoon te krijgen. Dat kan slechts als de boodschapper letterlijk vernietigd wordt. Daar wordt in het geval Tibaert al jaren aan gewerkt en dat weten mijn weldenkende lezers al sedert lang.
Met klem, om misverstanden te voorkomen. Ik verdedig me niet tegen valse aantijgingen, hoe smerig en grotesk ze ook zijn. De hier aangehaalde vrouw was zelfs zo hondsbrutaal dat ze aangifte tegen me deed op grond van haar eigen verzinsels. Het heeft er alle schijn van dat er nog enkelen in haar voetsporen willen treden, kennelijk mensen die niet meer voor rede vatbaar zijn. Op dit weblog leert u ze nader kennen. Verachtelijke mensen in mijn ogen. Aan een psychologische beschouwing van dergelijke figuren waag ik me niet, oordeel liever zelf.
Met de dood voor ogen? Als gelukkige opa wil ik er best nog een paar jaartjes aan vastplakken met een lieve, eerlijke vrouw aan mijn zijde.
Bron foto’s: Plattenbau
