In 1990 voerde het district Limburg van de VPRO een civiele procedure tegen de benoeming, beter herbenoeming, van de voorzitter van de vereniging VPRO.
Indirect was die procedure ook gericht tegen baantjesjagers en mensen in de vereniging die tot in lengte van dagen onder elkaar de postjes verdeelden en zo de dienst uitmaakten. We vroegen de voorzitter tegen deze achtergrond zijn benoemingsprocedure te laten toetsen door de rechter. Dat weigerde hij en zo moest een volgende stap genomen worden. Een bodemprocedure en een kort geding. In de pers werd er niet over bericht, met als uitzondering (op indirecte wijze) door de NRC. De regionale omroep besteedde er wel uitvoerig aandacht aan. De VPRO media zwegen het voorval praktisch dood.
Als voorzitter van het district was ik de rechtspersoon in die juridische procedure. Er was geen enkele verdeeldheid binnen het district over de gekozen weg en de steun was optimaal. De eerste uitspraak van het gerechtshof was zeer hoopvol en betekende het einde van de zittingsperiode van de voorzitter. Een aimabel persoon, dat dient gezegd.
Of op eigen initiatief of op verzoek, maar plots verscheen er vervolgens een stukje van Van Dis in de VPRO gids, met o.a. de zinsnede “die arme mevrouw Scaf”. Mijn vrouw werd vervolgens letterlijk in de bloemetjes gezet, niet uit medelijden. In VPRO Vrijdag werd Van Dis voor de microfoon gehaald om nogmaals duidelijk te maken dat hij van de vereniging niets begreep en van onze opzet al helemaal niet.
Waarom ik dit vertel? Er zijn mensen die graag spitten in je verleden. Eveline van Donkelaar is er eentje van. Iets begrijpen doet deze ziel niet, maar met het beschuldigend vingertje wijzen kan ze des te beter. Dit soort mensen kun je beter niet op je weg tegenkomen.
Ze diepte dit artikel op en gaf het als grote vondst door via Twitter:
Ik had een ban bij de VPRO wist ze te melden. Gek? Knettergek is ze. Als je iets over en van iemand wilt weten vraag je het hem of haar toch eerst zelf? Zo niet deze vrouw. En verdomd, ze haalt een bericht van mijn blog, let op de opmaak, het staat inmiddels hier, ze achterhaalt dat een copie van hetzelfde bericht op Scribd staat en ze vindt een LT van de auteur van dat stukje op Twitter. Keihard zegt ze dat ze hem niet kent.
 |
| 20 juli 2012 m.b.t. Dirk Hartman |
Bij haar grasduinen op mijn blogspot heeft ze ongetwijfeld ook een vierde copie van dat stuk gevonden, “Tijl Uilenspiegel”. Het stond bij een bericht over Peter Anshof, de man die voor haar de aanleiding vormde met mij contact op te nemen. waarom weet ik nog steeds niet. Wat die vrouw bezielt, Joost mag het weten, maar zuivere koffie is het niet.
Speuren doe ik niet, wel vragen. Zo heb ik haar gevraagd hoe het in de zeventiger jaren was onder Franco in Spanje. Ze zwijgt er als het graf over. Een gedicht van Lorca met een videomontage had namelijk haar woede gewekt, ik had het niet begrepen, zei ze. Verslag heb ik er van gedaan, maar het blog is weg. Hier nog wel een screenshot.
Of het nu Leers betreft, het zionisme, het AD, Lorca, Maastricht, inenten, haar reacties zijn telkenmale volledig absurd. Wie twijfelt aan haar uitspraken is een leugenaar, een pathologisch leugenaar. Dan heet je een bedreiger te zijn. Vervolgens stapt ze naar de politie. Gekker kan werkelijk niet.
Door de naam Van Dis schiet me plots te binnen dat Eveline van Donkelaar me onlangs beschuldigde van plagiaat. Alweer een zware beschuldiging van haar aan mijn adres. Ze ondersteunt de beschuldiging niet met feiten, iets dat ze nooit doet. De lezer moet haar op haar woord geloven.
En Van Dis? Hij is weer terug op de TV hoorde ik.
Update…
Enkele weken later, na het schrijven van dit bericht, kom ik nog een bewaard artikel uit de VPRO gids tegen. Het spreekt boekdelen…
Ter toelichting. Zoals helaas gebruikelijk bij informatie verspreid door slechts een belanghebbende in een controversiële kwestie wordt alles weggefilterd dat dienstig kan zijn om voor de ontvanger tot een eigen oordeel te komen. De ledenraad bezit geen rechtspersoonlijkheid, staat er terecht, ook het district Limburg uiteraard niet, waarvan ik voorzitter was. In het stuk wordt gesuggereerd dat er sprake was van een eenmansactie versus de rest. Niets is minder waar. Grappig in dit verband, met de voorzitter van het district Amsterdam, het grootste met navenant veel gewicht in de ledenraad, het district waaruit Piersma afkomstig was, had ik intensief contact en hij stond achter onze actie. In het openbaar wilde hij niet zijn handen branden, want hij zag voor zichzelf een post binnen het bestuur van de vereniging in het verschiet… Moet ik nog doorgaan? Halve waarheden en leugens hebben een hardnekkig leven en je blijft er last van hebben.
Een tegengeluid publiceren in “ons” orgaan werd het district Limburg niet toegestaan. U zei vrijzinnig? Vergeet het alsjeblieft. Ooit Piet Grijs op de radio meegemaakt? Nou dan…
Bron uitgelichte afbeelding: VPRO
