Een protagonist van Wilders uit zich. Een actievoerder, die zegt te strijden voor vrijheid. Vrijheid van meningsuiting, nietwaar?
Meningsuiting. Je uiten moet in alle omstandigheden kunnen. Zonder welke beperking ook, lijkt me zo. Je hebt pijn, verdriet, je bent blij of je wilt naar huis. Een mening uiten is van een andere orde. Je mag veronderstellen dat er over nagedacht is. Het is iets anders dan een terloopse opmerking. Je kunt het vergelijken met de beschrijving van een bouwwerk door een architect en de waardering van een toevallige passant over datzelfde bouwwerk. Daarmee wil niet gezegd zijn dat de kwalificaties van deze laatste niet waardevol zouden kunnen zijn of zelfs meer to the point dan die van een architect.
Een mening hebben over de kwaliteit van een bouwwerk of een genoten maaltijd is relatief neutraal, meningen over personen of groepen is van een andere orde. Je moet ze kennen, hun beweegredenen weten, enz. Vaak zijn dergelijke meningen meer projecties van onszelf, waarin die ander of anderen zich helemaal niet kan of kunnen herkennen. Te weinig zelfkennis en zelfkritiek bij de een, te weinig begrip bij de ander. Om die reden vind ik Joodse humor en zelfspot mooi.
Problematisch wordt het als mensen met gemeenschappelijke kenmerken via hun bezit, cultuur en leefstijl beoordeeld worden. Een simpel voorbeeld. Ik heb meegemaakt dat de kwalificatie “pulpzenders” voor commerciële omroepen niet gebezigd mocht worden, immers hiermee werden de kijkers naar deze zenders beledigd, zo werd me te verstaan gegeven.
Blijft de vraag, hoe kom je tot een mening over mensen en waarvoor staan ze. Welke drijfveren spelen bij het vormen van die mening een rol? Bewondering, vreugde, angst, bezorgdheid? Wat weten we van elkaar? En bovenal, moet niet wederzijds de bereidheid getoond worden een mening ter discussie te stellen? Is dat nu net niet het fundament van de “vrijheid van meningsuiting”?
Vervolgens, hoe beoordeel je een mening? Ben je niet verplicht als je al een oordeel wilt geven over een bepaalde meningsuiting, dat je je dan niet alleen beperkt tot de aard en inhoud van deze meningsuiting, maar dat je je dan ook een idee moet vormen over het onderwerp waar deze betrekking op heeft. En je afvragen wat de consequenties kunnen zijn van het verspreiden van die mening?
Verder, hoe ligt het verband tussen het verkondigen van een mening en iemand die deze mening gebruikt voor legitimatie van een daad? In beide richtingen wel te verstaan. Legt zulks beperkingen op t.a.v. de vrijheid van meningsuiting? Is een ongebreidelde vorm van deze vrijheid überhaupt mogelijk? Wie is er mee gediend en wie kan er gebruik van maken? Denk aan de macht van de media.
Hoe is deze actievoerder tot zijn spreuk, c.q. mening gekomen, wat verstaat hij onder “gezwel” en onder “Islam”? Wat waren zijn drijfveren? We weten het niet, tenminste ik weet het niet. Ik kan alleen afgaan op de afgrijselijke term “gezwel”. Een typische metafoor voor alles wat met wortel en tak uitgeroeid moet worden. “Islam” is dat het geloof an sich of de gemeenschap die dat geloof aanhangt? In de betekenis van het laatste wordt het pas echt gruwelijk, maar toch, hoe roei je een geloof uit? Je kunt je ook afvragen of deze vaagheid niet bewust gekozen is.
Wilde hij een debat uitlokken? Dat was dan bij voorbaat in de kiem gesmoord door de gekozen vorm en inhoud. Ik huiver: Nederland behangen met affiches “Stop het gezwel dat Islam heet”, “Verbrand de Koran”…. Heel iets anders dan “Stop kernenergie”. Is dat de vrijheid die we aanhangen? Is dat de maatschappij die we willen? Nederland Islamrein? Zie ik spoken?
Hannah Höch: Holland (1942)
Of een steeds wederkerend discussie nodig is? Ik denk van wel. Misschien is het een heilloze discussie. Discussiëren alleen met het doel je eigen gelijk te halen is zinloos en getuigt van een misplaatst superioriteitsgevoel. Moet je de hoop op verandering en wederzijds begrip opgeven? Mag je de publieke ruimte overlaten aan het recht van de sterkste ook al zijn de gebruikte middelen niet valide?
Om duidelijk te zijn, wat rood is, is rood, en wat groen is, is groen. Hooguit over de nuance en intensiteit van de kleur valt dan nog te twisten. Niet over de kleur zelf. Je vraagt je wel eens af in welke werkelijkheid sommige mensen leven of denken te leven of willen leven.
Een mooi voorbeeld is Ramsey Nasr. Een vijftal jaar geleden heeft deze poëet, schrijver, acteur van zich doen laten spreken door een bijdrage op de opiniepagina van de NRC. Een indrukwekkend artikel over de toestand in Palestina. Na te lezen onder deze link: Onverschilligheid. Eigenbelang. Onvermogen..
Als nu deze schrijver wordt aangehaald met een uit zijn verband gerukt citaat met daarbij de opmerking: “Wat is dat toch voor ingebakken wreedheid om zó te oordelen over iemand wiens leven in een dichtgespijkerde hel is veranderd? Als ik me indenk wat Wilders elke dag moet meemaken, wordt het me ijzig om het hart. De luchtigheid & de sneer waarmee Nasr zich ervan afdoet, is weer typisch zo ʼ n trekje van de islamitische woestijnvolkeren waar we keer op keer mee geconfronteerd worden”, dan kun je je afvragen of discussie gewenst wordt. Eigenlijk is deze al bij voorbaat gesloten.
Stel nu eens dat door iets ter discussie te stellen minder oorbare doelen nagestreefd worden. Voor de hand ligt het uitlokken van geweld door het doen van bepaalde uitspraken. Zelf denk ik in dit verband meer aan een vorm van propaganda d.m.v. het dicteren van een agenda met thema’s waarover gepraat dient te worden. Het geeft aan de protagonist in een dergelijk spel de mogelijkheid het debat in de door zijn of haar gewenste richting te manipuleren. Je creëert a.h.w. een voortdurend podium voor je eigen ideeën.
Ook al wordt in negatieve zin over je gesproken, het embleem ben jezelf, en dat komt steeds weer bovendrijven, al deugt niets van wat je te vertellen hebt. Zo handelt onze vals-blonde profeet.
In het klein zie je het ook terug. Onverdroten worden al jaren dezelfde dooddoeners opgevoerd. Fora, waar met een tenenkrommende terminologie gesmeten wordt, waar begrippen als ras en stromingen gebruikt worden, die nergens op slaan dan alleen op de onkunde van de schrijver, waar oordelen geveld worden die … vult u zelf maar in, waar kortom de scribent in al zijn anonimiteit zich rustig in zijn vuistje kan lachen. Dat is pose, waarvoor? Geen dialoog, geen debat, kortom kwalijke propaganda. Voor wie? Juist! Moet dergelijk onkruid uitgeroeid worden? Daar ben ik mordicus tegen. Leven en laten leven is mijn devies.
-
HET ZIJN DE ENIGE TOLERANTE MENSEN
-
DE VRIJE MENING
-
GEEF ME DE FEITEN…
-
HOU JE GAS MAAR, WE HUILEN NU AL VOLOP
-
HET RECHT VAN DE STERKSTE IN PALESTINA
