Geef me de feiten…

De muur van de schande

Maar denk niet dat ik me er wat van aantrek. Zo luidt de reactie van de vleesgeworden antisemieten en bewonderaars van het kleine, dappere staatje Israël. Tachtig jaar geleden riepen hun voorvaderen nog: An allem sind die Juden schuld.

Zou Israël ooit levensvatbaar zijn geworden zonder roof en verdrijving, zonder de steun van miljarden marken en dollars uit Duitsland en de USA, zonder hun militaire “hulp” tezamen met die van Zuid-Afrika, het land waar de apartheid tot staatsdoctrine was verheven, en Frankrijk?

Feiten nemen nationalisten, racisten en fascisten met een korreltje zout en overspoelen in een moeite door de mensheid met hun bijeengeschraapte ideologische vondsten, waaruit ze zelf niet meer wijs worden. De verwarring onder de goedgelovigen is dan verzekerd en dat was klaarblijkelijk het doel. Zo kan de tredmolen van leugen en bedrog, maar bovenal die van geweld, weer van vooraf aan beginnen, totdat iedere betrokkene murw gebeukt of medeplichtig gemaakt is aan een proces dat niet anders dan tot zelfvernietiging kan leiden.

Al in 1923 verklaarde Vladimir Jabotinsky, inspirator van de zionistische stroming waaruit de Likoed zou voortkomen, dat de kolonisatie van Palestina slechts kon slagen zonder medewerking van de aanwezige bevolking. Deze diende achter een muur van staal te verdwijnen.
(De muur van staal – Wij en de Arabieren – Berlijn 1923)

De havik Ben-Gurion, dol op atoomwapens, stelde in 1937: “Na de stichting van een staat schaffen we de splitsing van Palestina af en wij verbreiden ons over het hele gebied.”
(bron: Simha Flapan – The Birth of Israel – New York, 1988)

In 1951 begon een Israëlisch comité met het cultureel en historisch ausradieren van het Palestijns verleden. In 1969 kwam Moshe Dayan hierop terug: “Joodse dorpen zijn gebouwd op de plaats van Arabische. Jullie hoeven je er niet voor te schamen dat jullie zelfs de Arabische namen niet meer weten, ze bestaan niet meer, de geografische boeken zijn weg. Er zal geen enkele plek meer in Israël te vinden zijn die oorspronkelijk Arabisch was.”
(Haaretz, 4-4-1969)

Zo verliep de bezetting van Palestijns gebied door de zionisten:

Het zou zeer nuttig zijn een kaart van Nederland, waar een dergelijk proces zou plaatsvinden, te ontwerpen uitgaande van de bevolkingsdichtheid en de verhouding tussen kolonisten en autochtone dan wel de gevluchte/verdreven bevolking. Misschien gaan de ogen dan open van mensen die geloof hechten aan praatjes over het “vervangen” van “onze” bevolking.

De verdrijving van de Palestijnen:

Bronnen:
Office de secours et de travaux des Nations unies pour les réfugiés de Palestine dans le Proche-Orient (UNWRA); Palestinian Academic Society for the Study of International Affairs, http://www.passia.org; http://www.palestineremembered.com
Cécile Marin

The map of Palestine is depicted using the names of the cities and villages that existed before 1948. The names are written in a derivative of the Diwani Jali Islamic calligraphy script Villages and cities are drawn on the map according to their geographic location. However, the villages written on the map represent only a small fraction of the myriad of towns and villages in Palestine at the time. It’s estimated that around 400 towns and villages were depopulated in the year 1948 alone. Some of the names on the map are listed below with additional notations based on their current or former status. * Indicates towns and villages which still have a significant Palestinian population. ** Indicates villages that were forcibly depopulated and destroyed or repopulated with non local residents. *** Indicates villages in which all or part of the unarmed of the civilian population was massacred during the depopulation of the villages on 1948
(via Palestine 1948 – Limited Edition Arabic Calligraphy Print 43 of 50 Drawing by Everitte Barbee | Saatchi Art)

Voor 1948 bestond het christelijke deel van de bevolking in Palestina uit 20%. Momenteel rest slechts 1,5%, ongeveer 52 000 personen, waarschijnlijk nog minder.
(Institute for Middle East Understanding, 2013)

Nu de Oslo-akkoorden, ongetwijfeld de laatste mogelijkheid voor de Palestijnen om naast Israël enigermate soevereiniteit te verwerven, een dode letter zijn geworden en Israël tot joodse staat op Palestijnse bodem is verklaard, kunnen we wachten tot het onverhoopte, maar onvermijdelijke zal gebeuren. Het Fremdkörper in het Midden-Oosten zal ophouden te bestaan. En weer zal het heten: An allem sind die Juden schuld. Nee, zij zijn niet de schuldigen, maar diegenen die geopolitieke belangen nastreefden. Maar dat feit kunnen we al meer dan 100 jaar weten: Sykes-Picot.

Laten we bij dit laatste niet vergeten dat de meerderheid van de Engelsen hardwerkende en uitgebuite mensen zijn. Of ze vertrouwd zijn met het koloniale verleden van hun land durf ik niet te zeggen, maar dat het kapitalisme voor velen en generaties lang geen zegeningen heeft gebracht beseffen ze maar al te goed. Een stem uit hun midden, Roger Waters van Pink Floyd: “Why I must speak out on Israel, Palestine and BDS”…

Seventy years ago, my father – 2nd Lt. Eric Fletcher Waters – died in Italy fighting the Nazis. He was a committed pacifist, and a conscientious objector at the start of the war, but as Hitler’s crimes spread across Europe, he swapped the ambulance he had driven through the London blitz for a tin hat and a commission in the Royal Fusiliers and he joined the fight against fascism. He was killed near Aprilia in the battle for the Anzio Bridgehead on Feb. 18, 1944. My mother – Mary Duncan Waters – spent the rest of her life politically active, striving always to ensure that her children, and everyone else’s children, had no Sword of Damocles in the form of the despised Nazi Creed or any other despicable creed hanging over their heads.

Last month, thanks to the good people of Aprilia and Anzio, I was able to pay tribute to the father I never knew by unveiling a memorial in the town where he died and laying a wreath to honor him, and all the other fallen. Losing my father before I ever knew him and being brought up by a single, working mother who fought tirelessly for equality and justice colored my life in far-reaching ways and has driven all my work. And, at this point in my journey, I like to think that I pay tribute to both my parents each time I speak out in support of any beleaguered people denied the freedom and justice that I believe all of us deserve.

After visiting Israel in 2005 and the West Bank the following year, I was deeply moved and concerned by what I saw, and determined to add my voice to those searching for an equitable and lawful solution to the problem – for both Palestinians and Jews.

Given my upbringing, I really had no choice.

Hij eindigt met:

“Ashes and diamonds
Foe and friend
We were all equal
In the end.”

Op 29 oktober 2015 valt het Israëlisch leger, als praktisch elke nacht, het vluchtelingenkamp Aïda in de omgeving van Betlehem binnen. Een bewoner filmt de scène: “Wij zijn het bezettingsleger. Als jullie met stenen gooien, zullen we jullie allen vergassen tot de laatste toe, de jongeren, de kinderen, de bejaarden… Jullie zullen allemaal sterven.”
(“Israeli forces threaten Palestinian refugees over loudspeaker” – Middle East Eye, 30-10-2015)

Juni 2021: 84 families face eviction lawsuits in the Batn al-Hawa neighbourhood of Silwan, putting 700 Palestinians at risk of mass expulsion. Here’s a closer look at what is happening in Silwan: