Was daar een wereldoorlog voor gevoerd om ons niet door de Duitsers maar door de Russen zand in de geoliede machinerie te laten strooien? Een revolutie, een socialistische, die zo maar kon overwaaien naar de rest van Europa? Uiteindelijk kwam het toch min of meer goed. De investeringen in Rusland waren weliswaar verloren tot groot verdriet van ons koningshuis en Henri Deterding, echter het hoofddoel, waarvoor die oorlog gevoerd was, was bereikt en bleef intact. De oliekraan in het Midden Oosten kwam onder controle van de Britten en de Fransen. Een plezierige bijkomstigheid, de gevestigde orde had overal gezegevierd, Duitsland incluis, in naam van de vrijheid, de onze. Wij hadden van twee walletjes geprofiteerd, slim als we altijd al waren.
Rusland werd volkomen geïsoleerd en in dat feodale land moest het socialisme postvatten? Een volslagen onmogelijkheid ondanks een dictatoriaal staatskapitalistisch bewind om de zo noodzakelijke inhaalslag te maken met het Westen. Het socialistisch ideaal verdween ver achter de horizon. Lees voor alle zekerheid eens wat geschriften van Stalin, hij begreep dat als geen ander. Het geïsoleerde Rusland zou het ideale vijandbeeld blijven voor het “vrije” Westen tot 1989. Het rode gevaar. Eerst moest nog het intermezzo van de Tweede Wereldoorlog afgewikkeld worden, wederom een oorlog om grondstoffen, graan en olie. Weet u nog, Lebensraum? Exact die waarover Amerikanen in grote mate beschikken en waar Midden Europa zo een tekort aan heeft.
Het verbaast niet dat de Amerikanen met welgevallen zagen dat de Duitsers, de nazi’s, korte metten gingen maken met de Russen. Het liep anders en zo kon het gebeuren dat we de Russen dankbaar moeten zijn voor onze bevrijding. Het wordt maar al te graag vergeten.
Overigens aan onze bevrijding hebben we zelf bitter weinig bijgedragen. Wel gingen we na de oorlog nog snel een achterhaalde koloniale oorlog uitvechten in Indonesië. Zo arm waren we kennelijk nog niet. In ieder geval hadden de Duitsers ons land zeker tot najaar 1944 niet geplunderd. Zij werden wel geplunderd. Het oostelijk deel ging naar Polen, Midden Duitsland werd leeggehaald door de Russen. De oorspronkelijke plannen gingen nog veel verder. Er waren er vele.
De kaarten in het Midden Oosten kwamen weer anders te liggen, zeker nadat de Amerikanen in de rol kwamen de enige garant te zijn voor de vrijheid, zoals wij die zien. Geen nationalisatie van de olie in Iran, Israël als politieagent vanwege het verdeel en heersspel en Saoedi-Arabië als grote bondgenoot. In 1989 stortte de Sovjet Unie in elkaar en de USA bleef ongemakkelijk achter zonder potentiële vijand, met een wapenindustrie zonder de nodige afzetmogelijkheden, met die NAVO. Hoe nu verder? Er werd van kleur veranderd, rood werd groen dankzij het meesterwerk van Huntington. Ga er maar vanuit dat toekomstige geschiedschrijvers zijn werk, “Clash of Civilizations”, zullen beschouwen als een waardige opvolger van “Mein Kampf”. Ze hebben alvast gemeen dat ze beiden nauwelijks gelezen en bestudeerd werden.
Het grote broertje van de USA in het Midden Oosten levert sindsdien alles aan hetgeen de Amerikanen believen. Geld voor presidentsverkiezingen, Al Qaida, salafisten die het revolutionair elan in de Arabische landen helpen vernietigen, steun aan Israël en wie weet 9/11. Mooi was hoe Bush jr zich in eerste instantie versprak, hij had het begrip “war on terrorism” nog niet onder de knie en had het over een kruistocht. Inmiddels staan de ontwikkelingen niet stil, de USA worden praktisch onafhankelijk van de olie uit dat Midden Oosten en juist dat zou tot een ommekeer kunnen leiden in hun politiek t.a.v. van dat gebied, Israël inbegrepen. Een koehandel met de Chinezen ligt in het verschiet.
De rode draad is al 100 jaar die olie, een te vervloeken grondstof bij wie ze wordt aangetroffen. Dan mag aan de vrijheid van die mensen getornd worden, immers anders komt die van ons in het gevaar. Heette het alibi om oorlog te voeren, om ons te bewapenen, communisme, zo heet het nu terrorisme als versluiering voor operaties in moslimlanden waar toevallig die olie in de grond zit of die van strategisch belang zijn voor de levering ervan. Zo kon het gebeuren dat de Taliban, in het zadel geholpen door de Amerikanen, tot hun vijand werden. De leer van die nieuwe doctrine moet vanzelfsprekend uitgevent worden. Kennelijk is er voor onze contreien het oog gevallen op Wilders. Holland, een mooi strategisch punt en de trouwste vazal van de USA. Wat willen we nog meer?
Schubert
Symphony 8 – Andante con moto
Berliner Philharmoniker – André Cluytens (Warner)
Uitgelicht: bron onbekend
Muziek: Diapason 2020-09
