Aanranden

Hans Bellmer: La poupée (1936)

---

Aanranden, dan denk je het eerst aan vieze mannetjes die hun poten niet thuis kunnen houden. Een vrouw, die pal staat voor vrijheid van meningsuiting op één uitzondering na, heeft er weet van: “Laten we dan maar hopen dat Google ingrijpt”, 11 november 2013, dame Dijstelberge aan Joop Zeil.

Aanranders moet je geen vrijheid geven, die dienen voorgoed te verdwijnen leer ik van twee bijzondere personen op internet. 

Zij is de ene…

 

Deze man randt niet aan volgens haar, immers dit meldde ze kort geleden nog: “Toen dat peroxideding zijn scheur open ging trekken heb ik ook geprotesteerd tegen zijn uitsluiten”.

Zegt de vrouw die een zeer bepaald persoon in het voorkomende geval niet wilde verplegen. Die man kon dus verrekken, als het aan haar lag. Een voor een leek op dit gebied merkwaardige contradictie in haar brein lijkt me zo. Terzijde, “peroxideding’, “scheur” zijn opvallende kwalificaties. Ze zeggen meer over spreker dan over het lijdend subject. Geprotesteerd heeft ze in haar dromen, neem ik maar even aan. Wilders, en daar heeft ze het over, is nergens uitgesloten, voor zover mij bekend. 

U zult nu zeker denken, waar heeft die man het over, aanranden, Wilders? Wat ik probeer is de logica te volgen van mensen die bezield zijn van de idée fixe dat in hun persoon de waarheid en het leven samenkomen. Tweeduizend jaar Christendom en de wereld is vergeven van profeten met de ene waarheid, de hunne. Ik maak er melding van en dat zou voldoende moeten zijn. Het blijkt van niet…

Aangerand worden lijkt mij het meest afschuwelijke dat je als kind kan overkomen. Het zet zich in je persoonlijkheid vast neem ik aan, wie kun je immers nog vertrouwen? Eigenaardig is het in het geval van deze vrouw dat ze er mee te koop loopt, een wildvreemde man het plompverloren toevertrouwt. Onder welke noemer moet je dit plaatsen? Exhibitionisme, morele chantage, zichzelf positioneren als het slachtoffer tout court? 

Hans Bellmer

Hij is de ander…

Zo eenvoudig? Volgens een ander, iemand die zich rechtstreeks beroept op de ware Christus, een christen-anarchist, ben ik een aanrander. Hij zegt het onomwonden. Merkwaardig, ook iemand gezegend met het inzicht dat voor één persoon de vrijheid van meningsuiting niet mag gelden. Hij, zowel als zij zullen denken dat elke regel een uitzondering behoeft. De man in kwestie worstelt met zijn identiteit op internet heb ik gemerkt. Hij is schuw.

Zowel zij als hij hebben gemeen dat ze strijden tegen slechte mensen. Hun scherp inzicht geeft hen het vermogen medestrijders meteen te herkennen. Ze ruiken, ze voelen het. En diepgang hebben ze. Het absolute kwaad willen ze uitroeien. Daartoe richten ze zich op personen, niet op hun ideeën. Slechtheid is bij hen gepersonifieerd, ze baseren zich, kerkelijk of niet, op dezelfde normen en waarden waarop Wilders steeds wijst. Christelijk en joods. De schuldvraag is dan snel gesteld.

Het perfecte middel om iemand aan te randen, zijn eer en goede naam te ontnemen: schuld aanwrijven, waarvan, dat bepaal je zelf zoals het je uitkomt, denken ze, weten ze. De een als anarchist, de ander als antifascist. Niet heus…

• EEN AANRANDER EN EEN DOLKSTOOT…

• HIER GA JE VOOR BLOEDEN…

• HET MOREEL GEWETEN VAN KRAPUUL

• HET MEESTERWERK VAN EEN CHRISTELIJK ANARCHIST…

• HET BEEST IS HELEMAAL LOS

• MET DE KOP TEGEN DE MUUR LOPEN?

• ZWAKZINNIG FIGUUR ZOEKT AANDACHT BIJ TIBAERT