Kaviaar op z’n Hollands

Elliott Erwitt: Pittsburgh (1950)

De overheid duldt geen kritiek. Zo die zit. We nemen onze verantwoording volgens het devies van de neoliberale maatschappij. We uiten onze mening, onze mening, en daar blijft iedereen van af. Ons recht op vrijheid van meningsuiting die we ventileren via alle mogelijke kanalen, die meningen zijn ons bezit.  Hoe we die mening gevormd hebben, wie er de geestelijke vaders van zijn, doet er niet toe. Er zijn geen grenzen gesteld, denken we, willen we, eisen we. 

Nee hoor,  de Gedanken sind frei, maar elke oproep tot wat ook is dat niet, ook niet die tot brandstichting en tot “minder, minder, minder”… De autoritair en egoïstisch denkend persoon kan dergelijke logica niet bevatten en zo zal de rechtstaat ten gronde gaan, is het niet rechtsom dan zeker linksom. 

U zei solidair? Solidair met wie of wat? 

Joke Kaviaar, de heldin van Krapuul. André had het er maar druk mee vandaag met die copy and paste. O zo dapper, die man:

 

Op grond van deze en een andere tekst is Kaviaar veroordeeld.

Vanwege een van de acties die later op deze oproep volgde heb ik bezoek gehad van de recherche. Hoe gaat dat? Er zijn altijd weer mensen die snel door het lint gaan, slechts een klein duwtje nodig hebben. Ook daar ben je moreel gesproken verantwoordelijk voor als je een oproep doet. Mensen als Kaviaar hebben daar lak aan, ieder individu is voor zichzelf verantwoordelijk toch? Daarbij, respect voor wie dan ook is een absolute voorwaarde om te komen tot solidariteit, tot een gevecht voor de verschoppelingen om hun rechten door te zetten. Niet andersom, dan isoleer je je, dan handel je getrouw het devies dat je een leider blindelings dient te volgen. 

Ook dit. Wilders kan gloriëren in een zeer speciaal Hollands cultureel klimaat, met als eigenschappen: onverschilligheid, betweterij, botheid, egoïsme, kleingeestigheid en nog een paar van dergelijke eigenschappen. Ergens kennis van hebben is in dit volkse klimaat, bij deze volksaard niet nodig. Ga de geschiedenis maar na van de handel en wandel van de Bataaf sinds de Tweede Wereldoorlog: Indië, gastarbeiders, vluchtelingen, Sinti en Roma en de keerzijde, emigratie en toerisme. Een niet bepaald vrolijk makende geschiedenis, eentje bekend onder  de noemer tolerantie. Tolerantie op z’n Hollands, zoiets als de Dutch Party…

Misschien wel aardig om Ulrike Meinhof in herinnering te roepen. Zij begreep, wat Bataven als Kaviaar en haar vriendjes niet begrepen en niet willen begrijpen: Warenhausbrandstiftung. 

• HET POLDERPARADIJS

• DE AIVD EN KRAPUUL

• OP VISITE BIJ JOKE EN ANDRÉ

• HET GEHEUGEN KLEURT

• VERDRINGING ZOEKT EEN UITWEG

• HET GEHEIME GENOOTSCHAP…