In een periode van nauwelijks 25 jaar hebben na de laatste wereldoorlog 2 miljoen mensen, van jong tot oud, in Frankrijk opgesloten gezeten in inrichtingen onder het etiket “gek”. Onvoorstelbaar. Als jezelf nog bij zinnen denkt te zijn vraag je je af hoe was dat mogelijk?
Inmiddels zijn we bijna 50 jaar verder en als je rondkijkt kunnen je niet anders constateren dan dat we als samenleving volledig doorgedraaid zijn. De basisbehoeftes zijn niet meer een dak boven het hoofd en behoorlijk eten en drinken, maar een blikken, energie slurpend trommeltje dat alle ruimte opeist en beeldschermen, die ons laten zien wat we mogen zien. Vliegen naar alle windrichtingen is een vanzelfsprekendheid om elders in de zon bruin te liggen bakken of om te shoppen. De massa althans… Zijn we in commissie gek geworden, wie brengt ons onder controle, wie profiteert van dit gedrag?
De mensen, waarvan we flarden uit hun dagelijks vegeteren waarnemen in de nu volgende documentaire, hoe zijn ze in die toestand geraakt? Wensten zij zich niet aan te passen, waren ze geestelijk ziek, vormden ze een bedreiging of hield hun gedrag een waarschuwing in die niet gehoord mocht worden? Zo bezien is er vooruitgang geboekt dankzij de farmaceutische industrie en de beschikbare drugs en kunnen de psychiatrische inrichtingen gesloten worden.
ASYLUM – film van Catherine Bernstein naar beeldmateriaal van Georges Daumézon (1950-1973)
Omdat muziek de beste medicijn is om geestelijk gezond te blijven en Magdalena Kozena zo ontroerend mooi zingt, nu nogmaals de aria uit Juditha Triumphans van Vivaldi.
Uitgelicht: bron
