Joel Meyerowitz: New York (1968)
Dagelijks leer je bij als je eenmaal de wegen hebt gevonden op internet. Journalisten, de “hoog” opgeleiden onder hen heten niet meer simpeltjes journalist, iemand van de krant in de oorspronkelijk zin van het woord, maar wetenschapper op het gebied van communicatie.
Bij journalistiek stel je je het edele ambacht voor van mensen die op zoek gaan naar de feiten, de waarheid achter een gebeurtenis of een praatje. Communicatie heeft alles van doen met het doorgeven van kennis en ervaring, met elkaar verkeren en elkaar leren verstaan, het uitwisselen van ideeën.
Het ongemakkelijke gevoel bekruipt me dat met de nieuwe verpakking van het traditionele beroep iets anders wordt nagestreefd, n.l. het volstrekte tegendeel waarvoor het journaille hoort te staan door het aan de man brengen van praatjes, ze geloofwaardigheid schenken, propaganda en reclame kortom. Zie hoe onze ministeries inmiddels bevolkt zijn met PR-figuren.
Voor de kennismaking met een journalist nieuwe stijl bleek dat NRC-forum ook van waarde. Met communiceren in de juiste betekenis van het woord heeft met zijn handelwijze niets uitstaande.
Eerder zei ik het al, als de persoon die een bericht doorgeeft, er vervolgens vragen over stelt en dan de discussie in goede banen moet leiden, als die aspecten door een persoon verricht worden, gaat het mis. Dit personage maakt gewild of niet onderdeel uit van die discussie. Met deze constructie werkt het NRC-forum. De resultaten zijn schrikbarend.
Allereerst de onderwerpkeuze, die blijkt overwegend ingegeven door subjectieve (voor-)oordelen en de waan van de dag. Aan de kwaliteit en toonzetting van de inleidende stukjes valt veel af te dingen, de vraagstelling is zeer vaak tendentieus. Het modereren gebeurt met volstrekte willekeur. Laster en smaad kunnen ongegeneerd gedropt worden.
Voilá het resultaat van de internet-politiek van de NRC, vanzelfsprekend hoogdravend verpakt in een netiquette, die slaat als een tang op een varken.
Een ding vraag ik me wel af. Is de moderator een journalist of een communicatie-wetenschapper. Van beiden disciplines heeft hij geen kaas gegeten. Als journalist heb je de primaire plicht je bronnen te onderzoeken (in het geval van een forum IP-adressen bijvoorbeeld) en waarschuwingen serieus te nemen; als communicatie-wetenschapper zul je op zijn minst een vaag idee moeten hebben over communiceren. Op praktisch geen enkel verzoek van mij malversaties na te trekken heb ik antwoord gekregen. Lasteraars die over mij gingen klagen vonden een gewillig gehoor bij deze moderator.
Meer in het algemeen, hoe zit het met de betrouwbaarheid van deze krant, de NRC, wat valt niet te lezen in hun kolommen? Het ijkpunt voor een betrouwbare krant. Op zijn weblog doet Stan van Houcke er een boekje over open. Ook over de onnavolgbare wegen van moderator Steven de Jong, het knulletje… Ja, censuur is alom, maar ook dat begrip mag niet gehanteerd worden. Fascisme, weet u wel?
