ALEXANDRA STRIEKER EN FASCISME

The New Yorker

Links communistisch schorem

 
Een simpel voorbeeld dat begin januari op Twitter verscheen: “Frankfurt School, een Marxistische vooruitwist die veel kwaad heeft gedaan”. De “Kritische Theorie” marxistisch? Laat je nakijken, en hou je mond als je niet weet waar je over spreekt. Voor het eerst word ik met de term “cultuurmarxisme” geconfronteerd. Het verspreiden van marxisme met cultuurmiddelen legt ene Kassandra uit en haar toehoordertjes knikken braaf. Ik zou zo zeggen lees het nawoord eens van “Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technische Reproduzierbarkeit”, een werk van Walter Benjamin, gepubliceerd in 1936. Over eigendomsrecht, mobilisering van de massa onder het fascisme zonder de eigendomsverhoudingen aan te tasten, dat wederom leidt tot esthetisering van de politiek culminerend in de oorlog als grootste kunstwerk.

Vraag me alsjeblieft niet wat policor is. Dat weet ik net zo min als wat pomo zijn betekent, onder die toestand schijn ik te vallen. De paus is meer premo, volgens haar. Het is maar dat u het weet. Alexandra Strieker weigert pertinent haar geheimtaaltje nader te verklaren. En lach nu niet, deze dame onderhoudt nauwe contacten met de Amerikaanse achterban van Wilders. Haar taaltje heeft ze als middel aan het denken van Hitler ontleent, en dat weet ze. Anti-Aufklärung pur sang.

Brutaalweg zegt deze dame over het werk van Adorno, Horkheimer, Habermas en vele, vele andere kritische denkers, zeg maar allen, dat zij een vuige manier hanteren om het debat naar hun hand te zetten. Het is alsof Adolf aan het woord is. Ja zegt Sandra, je moet er keihard tegen in gaan. Zonder debat, zeg ik er maar even bij. Mag ik de methode van Alexandra Strieker en haar geestverwanten fascistisch noemen? Nee, dat mag ik niet, dat moet ik.

Lees tot slot nog even wat Marine Le Pen onder bezetting verstaat. Je hoort het Wilders en zijn volgelingen zeggen. De taal van de hedendaagse fascisten. Ze hebben de wind mee. Denk daaraan op 12 september, als u de koers van ons land mee gaat bepalen. 

Hun helden Ronald Reagan en Margareth Thatcher, terug dus naar de 19e eeuw, de glorietijd van het laisser-faire kapitalisme. De gevolgen kennen we onderhand, een financiële wereldoorlog is losgebrand. Wie betalen de rekening?

Ronald Reagan, een B-acteur die als verrader optrad, geheel in de voetsporen van de nazi’s, en het tot president schopte. Het citaat kon ook stammen van, wie dacht u?


En mevrouw Alexandra Strieker?

Ook een mogelijkheid. Nogmaals, aan gepsychologiseer over personen waag ik me niet. Wie weet moeten we het wel in een volstrekt andere richting zoeken dan we dachten. Luister maar eens naar dit radioprogramma: “Der süße Schmerz”   oder   “Die Lust an der Unterwerfung”. Let op het type vrouwen dat erin beschreven wordt, Amerikaanse, het type waar Sandra zich zonder twijfel bij thuis voelt. Bevrediging en meer. Hopelijk doe ik haar er een groot plezier mee en krijgen we wat meer rust op Twitter. stel je maar eens voor, Sandra en Teun.

Zeker Sandra schijnt me open te staan voor het masculine geweld als het maar tot genot leidt. Voor Teun kan het betekenen dat hij z’n geweldsfantasieën kan uitleven zonder slachtoffers te maken. Waartoe ze anders kunnen leiden dienen we te weten: