René Magritte: L’Attentat (1932)
De helderheid en bondigheid van de Bataafse filosofie is een van haar grote kwaliteiten. Van islam is fascisme tot vol is vol wordt in enkele woorden een volledig beeld geschapen. Niets is voor tweeërlei uitleg vatbaar. Dobbernegers niet, tot vraagstellingen als wat is een dooie Marokkaan in een roeiboot? Uitgeroeid, zo is dat, helderheid, want taal is o zo verraderlijk. Snel ontstaan misverstanden en dat hoort niet als we samen de juiste weg moeten bewandelen.
“Eenmaal weten, is nooit meer onweten. Kennis is eenrichtingsverkeer.” Onmiskenbaar heeft San filosofie gestudeerd, net als haar vrouwelijke evenknieën Ina Dijstelberge en Alexandra Strieker, grote coryfeeën op internet om ons deelgenoot te maken van hun wijsheid, een Bataafse. Hun grote zorg is dat wij de goede beslissingen nemen welke weg te gaan. Er staat ons niets anders te doen dan hen te volgen om hun doel te verwezenlijken.
Ze zijn vrouw, zij scheppen leven, het leven hoort hen toe. Volgen wij ze niet, dan is ons leven waardeloos geworden, dan past vernietiging. Zeer juist merkte eens een Bataafse verpleegster op geheel in de lijn van deze filosofie, Tibaert is chemisch afval. Juist, de vrouw belichaamd de natuur, de man de cultuur. De vrouw beschermt, de man vernietigt uiteindelijk al wat hij geschapen heeft en uiteindelijk al het leven. Aldus de feministische wijsgerigheid van Bataafse origine.
Hun doel is voor de gewone sterveling in nevelen gehuld. Steun verwerven ze van mannen, die hun te vuur en te zwaard verdedigen. Waarom doen die mannen dat? Waarom laten ze zich gebruiken voor belangen die de hunne niet zijn en uiteindelijk leiden tot zelfvernietiging?
Toch heeft die strijd van vrouwen iets dubbelzinnigs. Hun aard volgend bestrijden ze elkaar als het om de gunst van het mannetje gaat. Mannen die dat beseffen laten dan ook zo min mogelijk hun voorkeur blijken. Ook iemand als Wilders beseft dat terdege, met die enorme schare, om niet te zeggen harem, aan vrouwelijke aanbidders.
Mag je er als man je in mengen als vrouwen onderling strijd voeren? Niet doen, is mijn ervaring, als één vrouw, als een waarachtige furie keren ze zich tegen je. Daarna laten ze elkaar weer in de steek, als ze hun gemeenschappelijk doel bereikt hebben. Het blijkt een hormonale kwestie te zijn, daar valt dus weinig aan te doen. Voor het feminisme (en voor de mensheid) belooft dat weinig goeds. Juist, vrouwen zijn beslist niet de betere mensen, zelfs in doorsnee asocialer dan mannen, zeker als het om samenwerken gaat.
Zie nu die Blonde en Annabel eens. En zie of achterhaal eens welke kerels partij voor de een of de ander kiezen. Het leukst van al, let er eens op op welke mannen vrouwen, die voorgeven verstandig te zijn, vallen. Twitter is best vermakelijk, het lijkt soms wel een bordeel.
-
ANNABEL IS EEN TUTTEBEL, HEEL VOORSPELBAAR…
-
OP JOUW NIVEAU
-
IS ANNABEL GESCHIFT?
-
NOG EEN GRIET MET TIETEN…
-
EEN GROOT KENNER VAN KUTJES
-
ZE VROEG ER EEN BEETJE OM
-
GETEISEM
-
WAT EEN RANZIG WIJF…
-
JE BENT LINKS COMMUNISTISCH SCHOREM, DOODSCHOPPEN NIET WAARD
Afbeeldingen: René Magritte – Cartoon: bron
Een gedachte over “Tuttebellen?”