De postbode brengt de Pravda en de post in het dorp Gvasyugi op 20 augustus 1947.
Op m’n verjaardag, ik werd vijf.
Ze was niet te benijden die Sjaakie, eerst bewierookt door grote linkse geesten, vervolgens kruiste iemand haar pad, nou ja kruiste, ze viel hem voortdurend lastig, uitgerekend over pedofilie. Ze wilde zelfs dat hij een petitie hierover ondertekende. Of ze dat ook aan die grote geesten heeft gevraagd? Eentje liet haar niet vallen, een ander steunde haar achter de schermen tegen die onverlaat. Toen het tijd werd om de vruchten van de laster en smaad te oogsten kroop hij te voorschijn en sprak tot haar en haar vriendin Jeky:
“Je moet al weten hoe gestoord die Tibaert is, gelukkig weten niet veel tweeps dat.”
Voor haar een zegen die bevestiging van wat ze al een jaar lang rondbazuinde, maar de vraag was of de twittergemeenschap hier gelukkig mee moest zijn. De zegsman informeerde weliswaar twee vrouwen die in hun kring groot aanzien genieten, veel werk voor de goede zaak van het fascisme verrichtten, maar toch. Als gezaghebbend persoon nam hij beslist niet alle middelen te baat om voor het gevaar Tibaert te waarschuwen. Wilde hij zijn handen niet vuil maken, in wezen een lafaard? Zijn er andere redenen te bedenken voor zijn terughoudendheid?
In ieder geval werd Sjaakie geruggesteund. Zij ging slechts af op stemmen die de ene ondeelbare waarheid spraken. Mensen die twijfelen, vraagtekens plaatsen, kritiek op haar leveren, op haar, de eerlijkheid en liefde in één persoon, deugen niet, weet ze en daar hield ze onverkort aan vast. Kluftje en Huib zouden dat nooit doen, wist ze, weet ze. Die spreken en begrijpen haar taal, daarom zijn het prachtkerels in haar ogen. Niet haar ex…
Ook deze rechtsgeleerde vertrouwde ze, een man met een gedegen achtergrond, iemand die uit ervaring spreekt en dat zijn er niet veel.
“In de ogen van een islamist is de wereld een object dat moet worden
veroverd. Dat is niet onlogisch, aangezien de mensheid slechts onder de
islam en de wetten van de islam gelukkig kan worden.”
Een rechtsgeleerde aan het woord, afkomstig uit Iran en volledig geïntegreerd in het Leiden van Thierry Baudet. Voor lezers van de NRC en Elsevier geen onbekende, een baken van licht in de islamitische duisternis. Ook voor Sjaakie:
Het klinkt ook al zo menselijk: “Verwar gewone moslims niet met de sadistische islamofascisten.” Gewone moslims zijn gewoon, maar hoe gewoon? Ze gaan naar de moskee, luisteren naar een imam en lezen de koran, zoals Bataven in vroegere tijden de bijbel lazen. Die Bataaf heeft het geen windeieren gelegd bij het veroveren van de wereld. Inmiddels is zelfs ons recht tot universeel recht verklaard en is onze orde de wereldorde, zoals die zou dienen te zijn. Daarin is die rechtsgeleerde het ongetwijfeld met me eens.
Gewone Bataven werden ook maar gedwongen, bijvoorbeeld oorlog voeren tegen moslims die zich wilden bevrijden van eeuwenlange Bataafse overheersing. Wie waren hier de rechtvaardigen, wie stonden hier in hun recht? Of neem de Atlantische slavenhandel. Op beide geschiedenissen is onze orde gebouwd, de kapitalistische, die o zo vrije economie met haar ideologische bovenbouw, mensenrechten genaamd. Ook dat weet onze rechtsgeleerde, maar de eenvoudige, gewone Bataaf? Sjaakie bijvoorbeeld?
Ze laten zich steeds weer zand in de ogen strooien, deze eenvoudige Bataven. Hun wordt niet geholpen en vaak willen ze niet geholpen worden of door de verkeerden. Sjaakie bijvoorbeeld, door Alexandra Strieker, Eveline van Donkelaar en Huib Riethof. Kun je je grotere dwaallichten en misbaksels voorstellen? Om eerlijk te zijn, ik niet. Mensen die liefdeloos zijn of hunkeren naar liefde, veronderstel ik maar even. Die zijn blind voor haat, faciliteren ze en voegen er het hunne aan toe. Het resulteert voor Sjaakie in tweets als deze:
Opstelten schijnt wel de personificatie van al het kwaad te zijn voor alle Bataven van links tot rechts. Haathut, bukken voor vrouwenhaat, islamitische vuurkooi en neokoloniale omgang. Wie fantaseert het? Juist, je moet wel knettergek zijn en van haat vervuld om dit te publiceren. Bataafs fascisme in al zijn botheid, in al zijn schaamteloosheid. Voor Tibaert niets nieuws onder de zon. Hij is immers een kindje geboren in de WO II met een oorlogstrauma, zoals een wijsgerige tante, ja die bestaan, bij Krapuul durfde te beweren. Ik kom er nog steeds niet over uitgesproken. Wat een stuk ellende die Dijstelberge. Weet ze wel waarover ze spreekt?
Hierover: “Waar zijn onze kinderen?”… Het vreselijke aan al die Bataafse figuren is dat ze grote woorden gebruiken, schofferen bij het leven en niet weten waarover ze spreken. Volledig liefdeloos. En gehoord willen ze worden, al is het ten koste van wie of wat ook. Ze lijken wel reddeloos verloren voor een beschaafde samenleving. Een voorbeeld, geheel van eigen makelij, vanochtend, zonder enige uitzondering eigen tweets van Sjaakie, ze heeft namelijk de eigenaardige gewoonte met zichzelf in gesprek te gaan.
Leedvermaak? Dat is wel het allerlaatste waar ik me bezig mee houd. Voor mij is relevant dat Sjaakie het exempel bij uitstek is voor Bataafs fascisme. Liegen, bedriegen, hetzes voeren, voor smaad en laster draait ze haar hand niet om, ze weet o zo goed mensen voor haar karretje te spannen, ze weet hoe ze mensen kan misbruiken, maar ze is authentiek, liegt nooit en hij laat haar nooit vallen, zegt een Bataafse “intellectueel”, Huib Riethof. De andere vriend blijkbaar wel. Daar kan ik nu bezoek van verwachten, immers, Sjaakie hield hem tot heden steeds tegen dat te doen.
Gelukkig, haar stem zal blijven gehoord worden, daar zorgen crapuleuze kringen wel voor. André de Raaij heeft haar zelfs live horen zingen. Ik denk dat hij haar stem wel kon waarderen. Amsterdams, beetje volks, beetje ordinair, beetje Jordanees. Het genre waar Dirk Hartman ook zo over verrukt is, Henk Bres niet te vergeten. Ik vind ze afschuwelijk, onecht, onmuzikaal, maar dat behoeft geen nadere verklaring. Eerlijk…
Update februari 2017
Uitgelichte foto: bron
