Het verwerken van keramiektegels – Algarve (Portugal)
Tja, die kop vergeet ik van m’n leven niet. De kop van een hoogst onaangenaam, achterbaks en onbeschoft personage, precies als die Bataafse, helaas wonende in Maastricht. Twee mensen, die veel gemeen hebben, vermoed ik zo. Ze hebben het bijzonder met zichzelf getroffen, dat valt overduidelijk waar te nemen. Ze hebben ook iets met talen. Graag tonen ze hun vermeende talenknobbel en beseffen niet hoe dat op de lachspieren werkt van mensen die beter weten.
Die kop mocht ik niet laten zien, portretrecht, de fotografe schoot meteen te hulp, auteursrecht. Ooit had ze van mij en mijn vrouw ongevraagd foto’s uit dezelfde serie op FB geplaatst. Je wilt verder niet moeilijk doen dus je laat het maar zo. Nu schoot ze André te hulp. Ontroerend gewoon. Die kuif van André ziet er op de foto beroerd uit, dat is waar. Kan ik verder ook niet helpen.
De man beneden op de foto heb ik niet horen klagen, die had er alle reden toe. Allereerst is hij Tibaert niet, maar hij heeft Tibaert op een reusachtige en belangeloze manier geholpen. Een deel van zijn audiobanden heeft hij gedigitaliseerd. Hij is ze komen ophalen en terugbrengen. Hij is er maanden mee in de weer geweest zonder dat het een duit kostte. Uitgerekend de foto van deze man wordt misbruikt. Dat weten André en z’n vriendin maar al te goed.
Het kwam nog erger. Ook foto’s van mijn vrouw werden misbruikt en die van een van haar collega’s, een kinderpsycholoog, als zijnde Tibaert. Werk van Dirk Hartman, ook te bewonderen bij “hun” Sjaakie, zelfs opgehangen aan een galg. Ze waren niet de enigen onschuldigen mensen wier beeltenis misbruikt werd.
André hoort beslist bij het slag mensen dat zich steeds behoorlijk weet te helpen, als het hun zelf betreft, hun rechten kennen ze, denken ze. Als het op hulp aankomt, op het rechtzetten van wat niet tolerabel is, dan geven ze niet thuis. Met het vingertje wijzen, dat beheersen ze als de beste dominee, maar helpen? Ze kunnen het doodeenvoudig niet, zit niet in hun natuur, ze herkennen het niet of willen er niets mee te maken hebben. Behalve als ermee aan de weg getimmerd kan worden in de geest van zie mij toch.
Je kunt nog zoveel anarchistische boekjes gelezen hebben, André, maar als je er niet naar handelt, blijf je een Spießbürger, erger dan dat, een verrader aan de zaak waarover het zou moeten gaan. Zie dat portret- of auteursrecht weer. Luister je mee, Ina Dijstelberge? André, leg Ina nu eens duidelijk uit hoe dat auteursrecht, zoals wij dat kennen, voor de oorlog ontstaan is, onder druk van wie en tot wiens roem. Neem dan ook even “de auteur als producent” mee, Walter Benjamin gedachtig. Tja, de kapitalistische, burgerlijke orde mag niet verstoord worden, zo is het toch André?
O ja, boven dit stukje staat stalken. In gemoede vraag ik me af hoe die Sjaakie, Huib, Eveline, André en Ina aan al die informatie over mij en mijn relaties komen. Dan moet je toch snuffelen, stalken wellicht. Van die lui weet ik nauwelijks meer dan wat ze richting mij te melden hadden. Vervolgens ben ik hun weblogs, voor zover ze toegankelijk waren, eens gaan lezen. Is dat stalken? Er zouden voor mij onplezierige feiten onthuld worden, wist zelfs een van hen te melden. Ik zou niet weten welke, ik wacht nog steeds. Ook op het bewijs dat ik stalkte, via de telefoon nog wel, bestellingen voor hen deed en taxi’s liet voorrijden. Dan heb ik het nog niet over het doen neerhalen van weblogs, twitteraccounts, hacken en DDOS aanvallen.
Zou u kunnen leven met de gedachte dat je iemand in zijn integriteit hebt aangetast, een bijdrage hebt geleverd om hem of haar monddood te maken en tot onpersoon, het leven niet waard, te verklaren? Dat je willens en wetens op de ingeslagen weg voort gaat, terwijl je weet hoe moeilijk het is de aangerichte schade te herstellen, zeker via internet? Dat alles in het bewustzijn dat het niet om één persoon gaat maar ook over zijn familie en vrienden, de relaties op internet niet te vergeten. Ik zou me kapot schamen. Fascisten hebben daar kennelijk geen last van, schorem en bekrompen burgers ook niet. Plak maar een etiket op ze dat u toepasselijk vindt.
NOG IETS FRAAIS VAN SJAAKIE…
Een schoolvoorbeeld van voortdurend stalken. Deze vrouw nam het voortouw en schorem van rechts tot links en van links tot rechts maakte er gretig gebruik van. Via m’n blogs en screenshots valt het terug te zien. Aan justitie is het hier vonnis over te spreken.
Tibaert was en is slechts de boodschapper die het schorem met veel lust en overgave wenste op te knopen. Een strop waarin ze zelf verstrikt zijn geraakt, dat beseffen ze inmiddels wel, vermoed ik zo.
Foto’s: Portugal – bron
