Waarmee ik bezig ben? In het kort: mijn weblogs in orde brengen. November 2017 beging ik een stommiteit met vervelende gevolgen. Wat ik noem het dagboekje, deze blogspot, dacht ik te importeren bij WordPress als backup. Op WP een nieuw blog aangemaakt, maar het ging fout, de import kwam terecht tussen de andere berichten op dit weblog. Veel doublures waren het gevolg, de tags van de blogspot werden categorieën, ellende kortom.
Snel de doublures verwijderd, maar nog bleef het rammelen. Hier en daar werkte hyperlinks niet meer, de opmaak deugde vaak niet. Na ruim een jaar was alles min of meer in orde. Waar ik in ’17 mee wou beginnen, een scheiding aanbrengen tussen mijn wedervaren op Twitter en andere zaken, kon nu niet meer, maar het bleek ook zijn voordelen te hebben. Alles wat ooit door mij op internet gezet was stond nu op dit weblog bij elkaar wat de mogelijkheid bood verbanden te gaan leggen.
Inmiddels was ik met digitaliseren van audiomateriaal begonnen. In aanzet staat er inmiddels al het een en ander op deze weblog. Om het allemaal een beetje hanteerbaar en overzichtelijk te houden ben ik nogmaals de berichten groepsgewijs aan het doornemen en ze onderling te koppelen. Bij de zoekfuncties wordt dat bemerkbaar in de vertoonde lijstjes. Die met een plaatje zijn min of meer klaar.
Nu begrijpt u de reden ook waarom zoveel verwijzigingen van mij op Twitter verschijnen die handelen over een bepaalde periode of term, zoals de laatste dagen “aangifte”.
Liever zou ik het over andere zaken hebben zoals deze…
Helaas verdwenen op de site van Arte.
Hier een copie op You Tube. Enkele minuten aan het begin ontbreken.
Het gegeven verplaatste me weer terug naar mijn vroegere baan in Maastricht en mijn studietijd. Zelfs naar mijn kinderjaren. Hoe is het toch mogelijk dat dergelijke stedelijke processen bijna ongemoeid door kunnen blijven gaan? Het kapitalistisch fascisme ten top. Hier in Perpignan. Iets vergelijkbaars heeft al eerder plaatsgevonden in Istanbul onder Erdogan. Je hoort er nauwelijks iets over.
O ja, die burgemeester, i.t.t. de Nederlandse, een gekozene. Wat is het verschil? Hier hoort u een oud-burgemeester van Maastricht, een ras-Maastrichtenaar. Die van Perpignon durft zich zelfs niet aan de bevolking te tonen, en toch zijn zij het die verdreven worden. Die van Maastricht wenste een door en door Maastrichtse bevolking in het Hollands toe te spreken. Uit beider houding spreekt minachting voor die mensen, verachting. Ze hebben zich maar te voegen, de belangen van kapitaal en macht prevaleren. Nergens beter te constateren dan in volksbuurten.
Uitgelichte foto: Stokstraatgebied voor de zogenaamde renovatie
