1 april 2016, een dag die Wilders lang zal heugen. Het was slechts een kwestie van minuten en hij was al de stad uitgejaagd. Geen foto’s met vrouwen en hun kinderen die o zo graag op de foto met hem wilden. Hoon was zijn deel. Hij werd op het Vrijthof snel een auto ingeduwd en weg was hij. Maastricht toonde zich van zijn beste kant, geen haatzaaiers in de stad zoals lang geleden zijn voorganger Mussert. Toen werd in de Grote Staat, waar Wilders nu opgejaagd werd als loslopend wild, onder de bezetter gevlagd. De boodschap die Wilders meekreeg, geen fascisme, open grenzen, juist in een stad die van beide, fascisme en grenzen, steeds de dupe is geweest.
Haar bevolking is letterlijk uit de oude stad verdreven. Ze werd geslecteerd en op kazerneachtige terreinen, in concentratiekampen gelijkende woonbuurten ondergebracht. Eentje was zelfs ommuurd en ging ’s avonds op slot. Woonscholen, overgangswoningen, alles volgens een op fascistische leest gebaseerd model. Kerkelijke en sociale controle maakten de dienst uit. Over de (lands-)grenzen zullen we maar helemaal zwijgen. Nog na de WO II was goederenverkeer over de Maas praktisch onmogelijk, lange rijen vrachtauto’s voor grenspalen, controle op meegebrachte chocolade en koffie. Smokkelen was een geliefde hobby en de schietgrage douaniers kwamen van boven de rivieren.
Dat was de tijd van onze ouders en grootouders. De toen geknechte bevolking is inmiddels blij met haar lot, is dankbaar voor de kruimels die haar werden toegeworpen en verdedigen hun vermeende rechten en bezit met hand en tand. Zij stemmen grotendeels voor de fascist Wilders, niet beseffend nieuw onheil over zich af te roepen. Ze worden niet geïnformeerd, ze willen niets weten en lopen blindelings achter een rattenvanger aan. Zo was het steeds al en te vrezen valt dat deze instelling nooit zal verdwijnen.
De werkelijke profiteurs van deze ontwikkeling hebben zich de stad toegeëigend en denken de dienst te mogen uitmaken. Vaak, zeer vaak hebben ze totaal geen binding met de stad, slechts zakelijk gewin en lucratieve woonplekken hebben hen hier naar toe gevoerd. Beseften die uit de stad verjaagden en hun nazaten dat maar, dan zouden ze zeker niet tekeer gaan tegen mensen die voor oorlogsgeweld en andere ellende moeten vluchten, dan zouden ze welkom heten als lotgenoten in een dan mogelijk wordende strijd voor een stad voor iedereen, een wereld voor iedereen. Het tegendeel is nu het geval, angst en blank racisme voeren de boventoon.
Een collage van nieuwsitems uit Maastricht:
Van de site GEZIEN:
Mestreechteneren, leef lui, laot zien tot geer gooie naobers zeet, zoe als vreuger, toen veer nog geine nagel hadde um eus koont te kretse. Dat zeet g’r toch neet vergete?
ps
Een mededeling uit Batavenland, vandaag in mijn mail-inbox. Ze stamt van Krapuul, de auteur Laurent Bruning. Deze man meldde me twee jaar geleden: “Zeg zwakzinnige gek, kun jij je niet eens bij de geriatrische afdeling van het het ziekenhuis ter stede melden?” Geen haar beter dan welk schorem ook. Nu moeten het de neanderthalers ontgelden. Weet die man veel. Tja, wat moet je met Bataven?
Hiernaast zijn stukje, de biografische gegevens over hem zijn omvangrijker dan zijn boodschap. De eigendunk van dit soort mensen is bijzonder groot, werkelijk iets te melden hebben ze hoegenaamd niet, maar ernstiger, ze dragen niets bij, ze zijn irrelevant voor de samenleving, valt te vrezen. Het stukje heb ik bewust klein weergegeven, anders gaan die lui bij Krapuul weer klagen over auteursrecht en verdwijnt ook dit blog.
-
WILDERS EN SJAAKIE
-
MAASTRICHT KLEURT GITZWART…
-
DAN MAAR ONDERGRONDS?
-
STINKENDE VOETEN VAN EEN BATAAFS BLONDJE…
Uitgelicht: Wilders op het Vrijthof
leuk stuk Fons :-D, en idd Bruning moet zich toch nodig eens in de Neanderthaler verdiepen!
Een lesje prehistorie zou voor mensen als Laurent geen kwaad kunnen. Maar je weet hoe dergelijke mensen denken het te weten, dus doe maar geen moeite, Joachim.